0
Terug naar overzicht

Een 'gewone' dinsdagochtend bij Adamas...

09/06/2017
Redactie
Delen:
Adamas

In het Adamas Inloophuis werk ik op dinsdagochtend met een heel fijn team (gastvrouwen, administratieve krachten en een coördinator) samen. Na het klaarzetten van alles wat nodig is om gasten een warm welkom te heten, checken we in. Hoe ga je deze ochtend zelf in, wat heb je nodig, wat wil je delen? Want ook wij nemen de leuke en minder leuke dingen van het dagelijkse leven mee.

Vragen, onzekerheden, mooie en trieste verhalen

Het zorgt ervoor dat iedereen van elkaar weet wat er speelt, zodat we elkaar kunnen steunen als dat nodig is. Werken bij het inloophuis betekent dat je te maken krijgt met de vragen, onzekerheden, mooie en trieste verhalen van zieke mensen, naasten en nabestaanden. Uiteraard wordt er aan de koffietafel ook veel gelachen, ontstaan er vriendschappen, worden er leuke dingen gedeeld die niets te maken hebben met de reden dat gasten het huis bezoeken, maar het is fijn om te weten dat er altijd een collega naast je staat.

Een cadeautje voor zowel gasten, naasten als nabestaanden

Vanochtend wordt er een yogales gegeven waar gasten graag gebruik van maken omdat ontspannen in een zware tijd als zeer prettig wordt ervaren. Het is laagdrempelig en het wordt op maat aangeboden. Er komen 3 gasten voor een massage en dit is echt een cadeautje voor iedereen die daar gebruik van maakt. Nieuwe bloemen zijn gebracht en worden weer ververst. De kleurige hartenkussens die cadeau gegeven worden aan gasten die een steuntje kunnen gebruiken na de gevolgen van borstkanker, worden ingepakt.

Het verschil kunnen maken

Ikzelf mag vandaag als gastvrouw weer aanschuiven naast een ervaren coach bij een nabestaanden groep. Nu ik voor de derde keer als gastvrouw mede deze groep begeleid, weet ik hoe hard dit nodig is en dat we echt het verschil kunnen maken voor nabestaanden en hun rouwproces. Want ook al doen familie, vrienden en de omgeving nog zo hun best, soms is praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en meer leren over wat rouw doet met jou als mens, zeer waardevol en soms ook een opluchting.

Ze viel me direct op

Zo was er in de eerste groep een jonge vrouw. Ze viel me direct op, een prachtige lach, kleurrijke kleding en iemand die je qua leeftijd het liefst niet in zo’n groep ziet. Al snel merkten we dat ze anders was, ze niet volledig kon of wilde deelnemen aan alles. Ze maakte ons regelmatig duidelijk, door haar directe vragen en spontane antwoorden, dat het verlies van haar man (38 jaar) en de rouw vele vragen en onzekerheden opriepen.

Dit verlies en de rouw was te groot!

Wat een verdriet en onmacht zagen we en ze deelde dat ze eigenlijk maar één uitweg zag; ook niet meer leven. Dit verlies was te groot en te ingewikkeld. Onderdeel kunnen zijn van deze groep, zorgde ervoor dat ze merkte dat ze niet alleen stond met dit gevoel en haar verdriet en dat rouw iedereen met een golf omver gooit en het voelt alsof je nooit meer boven komt. Laat staan dat je denkt dat je jezelf nog kunt redden!

Rouwproces helaas niet goed begrepen

Op haar werk, werd het rouwproces helaas niet goed begrepen, waardoor ze daar niet kon blijven werken. Gelukkig werd en wordt ze goed begeleid en staat ze er in het dagelijkse leven niet alleen voor. Om een beetje houvast te krijgen en haar zware gedachten iets te verlichten, kreeg ze medicatie en daarmee wat rust. Ook bij ons, zagen we dat ze het fijn vond om naar de bijeenkomsten van de nabestaandengroep te komen, omdat ze zich begrepen voelde en herkenning vond in de verhalen van de andere gasten. Ze hoorde erbij!

Gezellige dingen doen en niet alleen zijn

Mijn blijdschap was groot toen ze zich ook voor een tweede groep inschreef. Niet omdat ik haar gunde om het nodig te hebben, maar omdat ik zag dat het haar goed deed. Anders dan in de eerste groep, vertelde ze na een aantal bijeenkomsten met een grote lach, dat het leven weer wat leuker was. Ze had de stoute schoenen aangetrokken en had weer contact gezocht met iemand die haar lief is. Gewoon omdat ze behoefte had om met iemand te praten, samen gezellige dingen te doen en niet alleen te zijn.

Een rouwproces en het leven niet te beschrijven

Als rouw je zo met je rug tegen de muur zet, dat de toekomst niet leefbaar meer lijkt, dan is het echt zo mooi om te zien dat de wereld er door een beginnend zonnestraaltje weer heel anders uit kan zien. Ook laat het zien dat een rouwproces en het leven niet te beschrijven is, maar dat het je overkomt. In de groep was iedereen oprecht blij voor haar en stiekem hoop ik, dat andere gasten hier ook kracht uit halen en zien dat geluk naast en ook na rouw kan bestaan.

Een leuke nieuwe baan

Een tijdje geleden kreeg ik een super leuke foto toegestuurd met een klein berichtje dat ze heel blij was, omdat ze op proef was bij een leuke nieuwe baan, met als de klap op de vuurpijl dat ze sinds 2 weken te horen heeft gekregen dat ze een vast contract heeft. Fijn om mee te kunnen maken dat het geluk haar weer een beetje toelacht en ze in het inloophuis een plek heeft gevonden waar naar haar geluisterd werd en waar ze door te delen, herkenning en erkenning vond.

Wat kan een gewone dinsdag ochtend toch waardevol zijn!

Delen:

Reacties (1)

Reactie van Ivon Knopper op 9 jun. 2017 21:55
"Prachtig geschreven Monique....recht uit je hart!! Zo fijn dat je dit deelt en mag het helpen mensen over de drempel te brengen of mensen kan inspireren.! Bedankt voor je inzet!"

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje