Liefdevol afscheid voor een zeilster

Het is een grauwe maandagochtend. Er hangt een dik wolkendek en het regent licht. Op deze ochtend is de begrafenis van een bijna negentigjarige oude dame: tante Lara. Tante Lara was de tante van het gezin de Jong. Alleenstaand en kinderloos. Vroeger was ze altijd een welkome gast bij haar zus, zwager en hun gezin. De zus en zwager zijn al jaren terug overleden. Hun kinderen, twee broers, naderen de zeventig. Zij hebben de taak de begrafenis van tante te verzorgen. Tante zat al jaren in een verpleegtehuis. Ze was lichamelijk en geestelijk nog maar tot weinig in staat.

Overlijden is een verlossing

Haar overlijden is een verlossing voor haar. Tante Lara praatte al jaren niet meer en haar leven leek vooral lijden te zijn. De broers en hun echtgenotes zorgen voor een liefdevol afscheid. Tante Lara krijgt een mooie populierenhouten kist. Net zo’n soort kist als waarin een paar jaar geleden ook hun moeder, de zus van Lara, werd begraven. Over de kist wordt een lindegroene doek gelegd. Dat was de lievelingskleur van tante Lara.

De dood laat herinneringen weer leven

Met de broers en hun echtgenotes bereid ik het afscheid van hun tante voor. Tijdens dat gesprek komen er herinneringen boven. Tante Lara was een heel goede zeilster met eigen boot. Ze nam haar neefjes graag mee het water op. De liefde voor het varen heeft ze aan hen overgedragen. Daar zijn ze haar nog altijd dankbaar voor. De stoere vrouw die ze was, waren ze een beetje vergeten omdat de gedachte aan hun tante de laatste jaren gepaard ging met de zorg voor haar. Eén van de broers verwoordt het heel treffend: "Het lijkt wel alsof er, nu tante dood is, pas ruimte is voor deze herinneringen aan de vrouw die ze echt was."

Begraafplaats Soestbergen

Op de maandagochtend komt de familie samen op begraafplaats Soestbergen. Het gezelschap bestaat uit twaalf personen van vier generaties. Soestbergen is de oudste algemene begraafplaats van Utrecht, ontworpen door Zocher. De mooie oude bomen die er staan, het sombere weer, de kist met het groene kleed. Het hele tafereel lijkt tante Lara met liefde te omhullen. Dit wordt nog versterkt door haar familie. Iemand leest een stuk voor uit de bijbel, over de liefde. Er wordt nog meer gesproken en gezongen. Ik kan het niet zo goed verstaan want de familie vormt met elkaar een kring en ik houd me wat afzijdig.

Tulpen op de kist

Als laatste legt ieder familielid een bos pastelkleurige tulpen op de kist. De tulpen gaan met de kist mee het graf in. Het motregent, er raast een trein langs, de oude bomen zwijgen. Je zou denken dat het zomaar een maandagochtend is. Maar dat is niet waar.