0
Terug naar overzicht

Weduwe/weduwnaar zoekt maatje

02/02/2017
Redactie
Delen:
Weduwnaar zoekt maatje

“Uitvaarten worden steeds persoonlijker.” “Alles kan en mag in de Nederlandse uitvaartbranche.” “Laten we het taboe over de dood doorbreken.” Dit zijn uitspraken die we steeds vaker horen in Nederland. Waar komen deze veranderingen en ontwikkelingen vandaan? Tot voor kort is hier weinig onderzoek naar gedaan. Thanatologen Claudia Venhorst en Brenda Mathijssen vonden dat dit tijd werd. Ze publiceerden samen het boek: Dood. Wegwijs in de Nederlandse Uitvaartcultuur. Een interessant boek over het Nederlandse uitvaartlandschap. Wij spraken met een van de schrijfsters over haar uitgebreide onderzoek en de belangrijkste conclusies.

De dood is een mooie casus

"Hoe gaan we in Nederland om met de dood? En hoe ziet het Nederlandse uitvaartlandschap eruit? Dit wisten we allemaal niet precies. Aan de hand van mijn onderzoek heb ik dit in kaart weten te brengen”, zegt Brenda. Maandenlang liep ze mee in de uitvaartbranche. Ze observeerde de werkzaamheden in crematoria en op begraafplaatsen, interviewde uitvaartondernemers en nabestaanden en ze bezocht uitvaartbeurzen. “Natuurlijk is het een moeilijk en verdrietig onderwerp”, zegt ze, “maar de dood is een mooie casus om de waarden van mensen in beeld te brengen. Je komt tot de kern van het leven en bent niet meer bezig met de drukte en de ruis van het hedendaagse. Elk mens krijgt ermee te maken en iedereen gaat er tegenwoordig op een eigen manier mee om.”

Soms focussen nabestaanden zo op de wens van de stervende, dat ze vergeten dat de uitvaart er ook vooral voor hen is.

Relaties met overledenen

De gesprekken die Brenda voerde maakten indruk op haar. “Ik heb de mooiste verhalen gehoord van nabestaanden. Zo sprak ik een vrouw die haar broer was verloren. Ze strooide zijn as uit in Italië. Het land waar hij erg van hield. Toen ze zijn as daar achterliet voelde ze pas dat ze hem kon laten gaan”, vertelt ze. Ze ontmoette ook mensen die een relatie onderhouden met hun overleden dierbare. Zo dekken sommigen nog steeds de tafel voor twee, koesteren ze spullen van de overledene en praten ze met hen. In het boek geven ze aandacht aan deze Continuing Bonds, een nieuw concept voor rouwverwerking dat sinds de jaren 90 volop aandacht krijgt. Waar vroeger de nadruk lag op het verbreken van relaties met de doden, om zo verder te kunnen met het leven, worden deze postmortale banden nu steeds meer geaccepteerd.

Delen:

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit artikel.

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje