0
Terug naar overzicht

Het zijn de kleine dingen…

06/01/2016
Redactie
Delen:
het zijn de kleine dingen

Dood is taboe. Dat staat vaak geschreven en wordt vaak gezegd. Ik vraag me af: is dit eigenlijk nog waar? Is dit niet langzamerhand een cliché aan het worden?

De dood niet anders benaderen dan het leven

Ik merk in ieder geval dat veel mensen best makkelijk praten over de uitvaart van hun oma, vader of andere nabije dierbare. En dat ze met een zekere opluchting vertellen dat ze het afscheid op hun eigen manier konden vormgeven.
Dat het bij het overlijden en de uitvaart die ze meemaakten best vanzelfsprekend leek te gaan: de dood niet anders benaderen dan het leven. En dat juist daardoor het afscheid zo bijzonder en nabij werd. Vaak zonder dat je het op dat moment zelf door hebt. Gewoon door je hart te volgen en schijnbaar kleine alledaagse dingen te doen. Juist die dingen blijken dan opeens bijzonder.

Het zijn de kleine dingen... Zo maar wat voorbeelden

"Mijn zus en ik hebben zelf geholpen bij het verzorgen en kleden van mijn overleden broer. Dat ging eigenlijk helemaal vanzelf. Ik had er nooit over nagedacht maar wat ben ik dankbaar dat die mogelijkheid er was."

"Oom Frans, die een dwarslaesie had, is bij zijn begrafenis door zijn vrouw naar de begraafplaats gebracht. In het busje waarin ze hem altijd overal heen vervoerde in zijn rolstoel. Zo mooi en zo passend."

"Toen mijn moeder werd opgebaard heb ik haar toegedekt onder het Bambi-dekentje waarmee ze mij als baby in mijn wiegje toedekte."

"Ik heb mijn vader de sokken aangetrokken die hij jaren had. En die mijn moeder een aantal malen had gestopt."

"We hebben bij het sluiten van de kist het slaapliedje gezongen dat onze ouders vroeger altijd voor ons zongen."

Het zijn de ‘kleine’ dingen…

Delen:

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit artikel.

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje