I have a dream

De “bom” die kanker heet!

Het werken bij het Adamas inloophuis heeft mij laten zien, beleven en voelen hoe belangrijk het is dat er een plek is waar je jezelf veilig voelt. Een plek waar je kunt delen met lotgenoten en kan vertellen over wat jou of een ander is overkomen, nadat de “bom” die kanker heet, is ingeslagen. Door het schrijven van dit blog wil ik aandacht en hulp vragen aan iedereen die mij kan helpen om onze inloophuizen in het licht te zetten, waardoor we zichtbaar worden. Wil en kun jij mij helpen, om iedereen die ons nodig heeft na de diagnose kanker, te laten weten dat we er zijn?! Dit kan: door informatie te delen, door erover te vertellen, te schrijven en ja, zelfs uit te schreeuwen dat de deur voor ze openstaat en er goed getrainde vrijwilligers en professionals voor ze klaarstaan. 

Schrikbarende aantallen

Want laten we niet om de hete brij heen draaien: vraag aan een willekeurig persoon of er in zijn of haar omgeving iemand door kanker getroffen is en zeker zeventig procent zal deze vraag met ja beantwoorden! Iedereen kent wel iemand. Een oma, een tante, een buurvrouw, een medewerker of een moeder, een zus een vader of een kind die een link heeft naar kanker, of hier zelf door getroffen is. Hoe confronterend en heftig is het, als je dezelfde vraag in groep acht van een basisschool stelt en je ziet zonder overdrijven, dat er met gemak acht vingers omhooggaan. Met deze schrikbarende aantallen kan het dus niet anders, dan dat er behoefte is aan een mogelijkheid om te kunnen delen met mensen die snappen wat je bedoelt.

Iedereen doet het op zijn eigen manier

Kanker, ziek zijn en de gevolgen daarvan zijn geen eenvoudige onderwerpen om over te praten en het komt regelmatig voor dat de omgeving of mensen die heel dichtbij je staan, geen idee hebben hoe ze om moeten gaan met wat jou overkomt. Er gebeurt nogal wat met je lijf, je uiterlijk, je toekomst, je gezin, je werk. Hoe ga je hiermee om als familie, vriend, kennis of collega? Want wil de ander wel dat je iedere keer vraagt hoe het gaat? Misschien komt het te dichtbij of staat het juist te ver van je af? Wat doet dit met de ander of met jou? Wat in ieder geval duidelijk is, is dat er geen regels of boeken bestaan die jou vertellen hoe dat moet. Ieder mens ondergaat, rouwt, verwacht, ontvangt en deelt het ziek zijn, ernaast staan of als nabestaande, dit proces op zijn of haar eigen manier.

Een gemiste kans

Je zou zeggen dat je in dit geval moet doorverwijzen naar een inloophuis als deze mensen zichzelf, een ander of de weg dreigen kwijt te raken, omdat het delen over alles wat je overkomt, niet zo eenvoudig is, als het lijkt. Maar gek genoeg gebeurt dit ondanks het hoge aantal mensen dat getroffen wordt door kanker en het bewezen nut van inloophuizen…niet goed genoeg! Er zijn nog veel oncologen, huisartsen en andere mensen die in de zorg werken, die deze mogelijkheid niet bespreekbaar maken. Een gemiste kans, waar ik graag iets aan wil veranderen. Want we maken echt het verschil door het bieden van een luisterend oor, gerichte creatieve workshops, gespreksgroepen, ontspanning door o.a yoga & massage, groepsondersteuning, verdieping of gewoon een kopje koffie. Mensen voelen dat ze hier mogen delen, huilen en vinden herkenning in elkaars verhalen. Hoe waardevol is het, dat wij tijdens een klein, maar pittig stukje van hun leven met ze mee mogen lopen.

Samenwerking op zijn best

Een ander prachtig voorbeeld van 1+1=3, is de integratie van het Adamas inloophuis in het Spaarne Gasthuis te Hoofddorp. Inmiddels zijn we een niet meer weg te denken schakel, op de afdeling Oncologie. Dat is niet vanzelf gegaan! Het heeft flink wat doorzettingsvermogen, overtuiging en gesprekken gekost, want ja…wat kunnen die vrijwilligers nou toevoegen aan de kennis en ervaring die er al is? Lopen ze (de vrijwilligers) de verpleegkundigen en oncologen niet in de weg, zeggen ze wel de juiste dingen, zijn ze wel geschoold en professioneel genoeg?

Wij zijn er voor jou

Nee, Ja, ja en ja!!! Ondertussen weten ze dat onze aanwezigheid van zeer grote waarde is. Een luisterend oor bieden, aan een patiënt die zijn of haar verhaal over de schok, die de diagnose kanker onherroepelijk geeft, wil delen. Een kopje koffie bieden en een praatje maken, om het wachten in de wachtkamer niet alleen te hoeven doen. Naast iemand zitten tijdens de chemokuur en de ander laten praten over de angst en de toekomst die nu echt anders is. Het bekende gezicht, dat je de volgende keer ook weer ziet en die weet dat je kind vorige week jarig was, of dat je heel erg misselijk was. Op de afdeling waar de bestralingen plaatsvinden, wat afleiding geven door een praatje te maken of een kopje koffie te bieden. Hoe fijn is dat om te kunnen doen?!

Make my other dream come true

Eén droom is al uitgekomen! Vanaf volgende week mag ik als coördinator een mooie taak gaan vervullen bij inloophuis de Kraanvogel. Maar wat zou het fantastisch zijn als bovenstaande droom ook uitkomt. Ik hoop veel mensen te spreken, te zien, te ondersteunen en te overtuigen dat we nodig zijn. Niet voor mezelf, maar voor al die mensen die ons zo hard nodig hebben. Ik hoop dat ik jullie een klein zetje in de rug heb gegeven om de inloophuizen in het zonnetje te zetten. Uiteraard zeer welkom als je iets kunt toevoegen, een vraag hebt, iets voor ons kunt betekenen, langs wil komen of een goed idee hebt om deze droom uit te laten komen. Wie weet tot snel!

Bedankt voor het lezen van dit blog en ik hoop dat jullie hem voor me willen delen.