0
Terug naar overzicht

Het leven na het verlies van je kleinkind...

24/11/2017
Redactie
Delen:
verlies van je kleinkind

Je verwacht je dochter en schoonzoon, ze willen even een kopje koffie komen drinken, of dat uit komt...Terwijl je bezig bent met koffie zetten en de kopjes klaarzetten, kleppert de brievenbus. Je loopt naar de voordeur en er steekt door de brievenbus een grote envelop naar binnen. Je opent hem en haalt er een kaart uit, op de voorkant staat met grote letters gedrukt: “Ra Ra Ra, een raadseltje." En binnen in de kaart staat gedrukt: “Wie worden er opa en oma?”

Wie worden er opa en oma?

Hoe moeten jij dat nou weten, wie worden er opa en oma? Maar dan heel langzaam komt er een gedachte omhoog, het zal toch niet waar zijn, zou het echt zo zijn? Is ze zwanger, is jullie dochter zwanger, krijgt ze een kindje? Maar dan zijn júllie het die opa en oma worden! Een vreugdedans volgt in de gang met de kaart in je hand, je kan het bijna niet geloven. Opa staat er een beetje beduusd bij te kijken, wat is hier nou allemaal aan de hand? Je duwt hem de kaart in zijn handen en roept; 'we worden opa en oma!'

Ja, jullie worden opa en oma!

Dan gaat de bel en staan jullie dochter en schoonzoon voor de deur, ze stonden daar al die tijd al en hebben het gejuich gehoord aan de andere kant. Ja, jullie worden opa en oma! Zij weten het ook net pas met zekerheid en wilden het jullie nu dolgraag vertellen. Een echofoto wordt erbij gepakt; een hoofdje en vier stompjes, zo lijkt het op de foto. Je eerste kleinkind is op komst!

Het leven is opeens anders, jullie worden opa en oma en je kind krijgt een kind. Dat is het mooiste wat er is op aarde. Bijna nog mooier dan toen je zelf zwanger was. De weken verstrijken; de eerste schopjes meevoelen met je handen op haar buik, mee naar de echo om het zelf te kunnen zien en babyspulletjes kopen tot je erbij neervalt.

Soms loopt het heel anders

Af en toe ben je aan het dagdromen hoe het zou zijn om oma te zijn, je kleinkind voor de eerste keer in je armen te houden, naar de dierentuin te gaan, het eerste logeerpartijtje bij opa en oma...Je kan niet wachten tot je het in je armen mag houden...

Dit is zoals het bij veel opa's en oma's gaat. Uiteindelijk mag je het kindje in je armen houden. Maar soms loopt het heel anders, is het opeens voorbij. Krijgt je dochter bijvoorbeeld veel te vroeg weeën en overlijdt het kindje tijdens de geboorte. Je droom gaat over in intens verdriet. In plaats van een geboorte, is er een uitvaart. Niet te bevatten, niets meer, alles waar je zo van droomde en naar verlangde is weg.

Helpen waar je kan na het verlies van je kleinkind

Wat veel opa's en oma's dan doen is hun dochter en schoonzoon terzijde staan, ze helpen waar je kan, boodschappen doen en eten voor ze koken, drinken inschenken, de enveloppen van de rouwkaartjes schrijven en ze laten vertellen. Laat ze maar praten, het hele verhaal over en over vertellen, dat is goed, dat helpt om dit enorme verdriet een plekje te gaan geven.

Zelf praten jullie met familie en vrienden, want ook bij jullie moet het hele verhaal eruit, het vertellen tegen anderen geeft een beetje lucht. Jullie hebben een eigen rouwproces. Jullie voeren je eigen strijd. Het wordt vaak vergeten maar opa en oma worden is zo mooi en zo groots, als je dan opeens de dood van je kleinkind meemaakt, dan gaan opa en oma ook stuk van verdriet. Jouw leven zal ook nooit meer hetzelfde zijn, je probeert je groot te houden, om geen extra belasting te zijn voor je kind, maar van binnen ga je ook een klein stukje dood.

Opa's en oma's zeker niet vergeten

Als begeleider van babyuitvaarten, maar ook uit eigen ervaring weet ik dat je opa’s en oma’s zeker niet mag vergeten. Laat ze hun eigen rol hebben in het afscheid nemen van hun zo ontzettend gewenste kleinkind, door ze een mooi gedicht voor te laten lezen of een brief aan hun kleinkind mee te laten geven, een mooi zelf gemaakt bloemstuk neer te laten leggen bij het kistje of misschien mee te laten helpen het kistje te sluiten...

Ouders kunnen later daarbij helpen door bijvoorbeeld een klein beetje as (bij crematie) in een assieraad te laten doen, een afdrukje van een handje of voetje, een sieraadje met inscriptie of een foto in een mooi lijstje aan opa en oma te geven.

Delen:

Reacties (1)

Reactie van J.D. Zandbergen op 27 nov. 2020 22:14
"Ik heb zelf meegemaakt dat mijn kleinkind maar 17 dagen geleefd heb. Hoe verschrikkelijk het is. Je ben dan heel anders. Je staat als opa wel machteloos. Maar ik denk we moeten allemaal in Gods handen zijn."

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje