Kan een hart in stukken breken
en doodeenvoudig slaan,
terwijl tranen blijven steken en
niet meer verder willen gaan...
Kan een mond nog woorden spreken
terwijl de stilte de scepter zwaait
in een wereld, een mallemolen
die eindeloos zijn rondjes draait.
Kunnen benen blijven lopen
zonder richting, zonder doel.
Ondanks de beklemming van mijn wezen,
ondanks de kou die ik steeds maar voel.
Kunnen handen blijven geven
in een leegte zonder eind
waarbij de pijn, ondraaglijk zwaar,
niet vermindert of verdwijnt.
Ik ben aanwezig en eigenlijk niet...
Mijn lichaam heeft het reeds herkend.
Het is om de vreselijke reden
dat jij niet langer bij me bent…
Karin Anbergen
