Languit gestruikeld bezweken,
viel ik door de last van rouw.
Terwijl ik met moed en kracht,
het leven weer omarmen zou.
Vastberaden ging ik voort,
op weg naar een nieuwe horizon.
Totdat mijn lichaam mij vertelde,
dat het zo niet langer kon.
Ik strompelde en de grond was hard.
De pijn sneed dwars door mijn ziel.
De tranen gleden als vanzelf.
Het was goed dat ik eindelijk viel.
Nu was ik klaar voor de emotie.
Ik vluchtte niet meer langer voort.
Het werd tijd dat mijn verdriet,
door mijn wezen werd gehoord.
Ik huilde en ik verzachtte.
Ik huilde en ik liet me gaan.
Ik heb de bodem aangeraakt,
ben toen ook weer opgestaan…
Karin Anbergen
