Waarom houden we ons vaak groot,
ondanks de verdriet en pijn?
Wat is de reden dat we voor anderen sterk willen zijn?
Waarom verbergen we onze tranen
en houden we voor anderen een masker voor?
Waarom spreken we onszelf toe
"Kom op niet zeuren, ga gewoon door"?
Misschien willen we niet dat anderen
ook lijden door ons verdriet,
dat anderen zich zorgen maken door onze pijn…
We willen dat alles "gewoon normaal" zal zijn
tot we onze lach weer kunnen delen
en we van onszelf geen "mooi weer" meer hoeven te spelen.
Gewoon even slikken en diep ademhalen,
de schouders eronder en blijven stralen…
Ilone Krukkert
