Meestal is de pijn het enige dat je voelt.
Je lijkt verdoofd en in een andere dimensie.
Totdat de mooie herinneringen terugkomen
en je daar troost uit kunt putten.
Stapje voor stapje,
dag na dag,
beeld na beeld...
Je tranen zijn nodig,
net als ademhalen.
Om niet te vergeten,
om te verwerken.
Om terug te komen uit dit diepe dal.
Om zowel het licht van de zon
als de wind, de kou en de regen
weer op je huid te voelen.
Om weer bewust te kunnen zijn
van de waarde van je eigen leven.
Ilone Krukkert
