Met mijn ogen blijf ik je zoeken,
in gedachten roep ik je naam
het blijft stil en toch hou ik mijn oren gespitst,
want misschien, heel misschien
heb ik het geluid van de voordeur gemist.
Ineens was je weg en ons huis
voelt nog steeds vreemd en leeg.
Mijn leven is als een jas die niet meer past.
En ook al probeer ik om hem waardig te dragen,
ik herken mezelf er niet meer in.
Intussen draait de wereld gewoon door
alsof er niets is gebeurd, maar voor mij,
voor mij is alles anders.
Elke dag opnieuw voelt alles voor het eerst.
Als ik wakker word dan weet ik
dat ik niet opzij hóef te kijken
maar automatisch doe ik het toch
en zachtjes strijk ik met mijn hand
over de plek die de jouwe was.
Het gemis doet zeer en wat ik ook doe
of probeer om het niet te hoeven voelen.
Het heeft geen enkele zin.
De realiteit is hard en op vele plekken aanwezig.
En ineens begrijp ik wat je me probeert te zeggen,
dat ik pas echt zonder jou kan zijn als jij bij me bent.
Patricia van Meerkerk
