"Ontmoet je kindje en sluit het in je hart"

Toen ons derde kindje, Ferry, overleed, hebben wij eigenlijk alles zelf gedaan. Ondersteund door familie en vrienden, wasten, kleedden en verzorgden wij Ferry. Nadat wij hem het zelfgemaakte olifantentruitje aan hadden gedaan, liep ik nog urenlang met mijn kindje op de arm. Wiegend, kijkend, onderzoekend, elk stukje van zijn gezicht, zijn handjes, zijn lichaam in me opnemend, met het stellige gevoel hem nooit, maar ook nooit meer los te laten.

Bij opa en oma

En toch móest dit, …maar alles op mijn tijd. Hoewel mijn zwager er na een tijdje op aan drong Ferry in zijn wiegje te leggen, gunde hij mij uiteindelijk die tijd die ik nodig had. Net als in het kerkje, waar wij nog eindeloos naar Ferry wilden kijken. Nu begrijp ik dat mijn oudste zwager ons probeerde te bewegen om Ferry toe te dekken. Dit moest gebeuren. Weer een stap verder in het afscheid nemen. En hoewel wij het niet wilden, dekten wij ons mannetje uiteindelijk toch toe en vertrouwden hem aan de aarde toe. Veilig lieten Rick en ik Ferry het graf indalen, bij opa op schoot en, zoals mijn schoonmoeder toen zei, “later dek ik hem toe”. Het was goed zo. Ferry zal nu voor altijd bij opa en oma zijn.

Herinneringen aan overleden kindje

Nu, 30 jaar later, begrijp ik jonge papa’s en mama’s zo goed, als zij hun kindje nog een keer vast willen houden, willen bekijken, in het ogenblik willen blijven. Zij moeten in deze minuten, uren, dagen, de herinneringen maken die zij nodig hebben om verbonden te blijven met hun kindje. Hoe jong dan ook, het is hún kindje, zíj zijn papa en mama. Ik sprak een jonge moeder die, thuis gekomen met haar overleden kindje, het meisje nog twee keer verkleedde. “Zo heb ik toch nog even het gevoel, dat ik voor haar kan zorgen”, zei ze. Dit gevoel onthoudt zij haar leven lang. Hoe mooi is dat?

Het allermooiste kindje

Hoe zwaar het ook is, blijf dicht bij je kindje, doe wat je kan om het aan te raken, om elk trekje in je op te nemen. Maak je herinneringen en laat je familie en goede vrienden dit ook doen. Zo kunnen jullie later samen terugdenken aan deze bijzondere momenten. En het kan bijna altijd! Vergeet dat niet. Er wordt nog te vaak gezegd: niet kijken, het is te verdrietig. Mijn ervaring is, dat het bijna altijd kan. Als ouders eenmaal over hun angst heen zijn, vinden ze hun kindje het àllermooiste kindje. Liefde laat hen de kleine bijzonderheden van hun kindje zien en ervan houden. Hun kind is bijzonder zoals het is.

Eerder toegedekt

Soms kan het zijn, dat door het opnemen en aanraken, het - te vroeggeboren - kindje eerder toegedekt moet worden omdat het zo fragiel is. Maar de eerste uren en dagen mochten de ouders hebben met hun kind. Dit pakt niemand hen meer af. Hier hebben zij samen herinneringen met elkaar gemaakt. Ontmoet je kindje en sluit het in je hart, …. voor altijd.