Gedichten van Margriet Adema

Ik wil niet wachten op later,
ik wil niet wachten tot je er niet meer bent.
Ik wil je nu gewoon zeggen, dat ik dankbaar ben dat ik je heb gekend.

Ik wil niet wachten, tot het einde,
als ik overmand word door verdriet.
Ik wil het je nu zeggen, want later is te laat, want dan ben je er niet.

Dus ik wacht niet om te kunnen zeggen dat ik je waardeer, dat ik je lief heb en dat ik gelukkig ben met jou
in het hier en nu, in dit niet voor eeuwige leven
heb jij mij al jouw warmte, steun en vertrouwen gegeven.

Ik wil niet wachten op later, ik wil niet wachten tot je er niet meer bent.
Ik wil je nu; juist nu zeggen,
dat jij de meest dierbare bent die ik ooit heb ontmoet en gekend!

Margriet Adema

…even jou ontmoeten,
…even jou begroeten.
…even jou knuffelen en een zoen geven,
…even jou vertellen over mijn leven.
…even met jou de stad in,
…even jou vertellen over mijn gezin.
…even bij jou komen met mijn verdriet,
…even bij jou mijn hart luchten, zonder dat iemand het ziet.
…even jou deelgenoot laten zijn van mijn fijne momenten,
…even luisteren naar je complimenten.
…even bij jou in de keuken staan,
…even jou vertellen hoe het op m'n werk is gegaan.
…even koffiedrinken met jou,
…even vertellen dat ik ontzettend veel van je hou.

Kon ik nog maar…
…ja kon ik nog maar...
Het kan niet meer en dat is raar.
Jij bent vertrokken uit mijn leven,
maar je hebt me heel veel gegeven.
Ik kon bij jou mezelf zijn, en dat was fijn,
kon ik nog maar…dat kan niet meer, maar in gedachten zul je altijd bij me zijn.

Margriet Adema

Ergens in april, op een regenachtige middag, een klein wonder,
zomaar uit het niets, wat bijzonder.
Het moest vast zo zijn,
er viel opeens een wit bloemetje, klein maar fijn.
Het was in hun tuin, en het dwarrelde naast mij neer,
was het een teken net als toen die ene keer?

Vertelde het bloemetje klein, maar fijn:
dat ondanks het verlies, hij altijd dicht bij mij zou zijn?
Dat onze wederzijdse liefde, zou blijven bestaan,
dat hij in welke vorm dan ook, met mij mee zou gaan?
Dat ondanks de te korte periode in ons gezamenlijke leven,
hij mij al zijn liefde en warmte had gegeven?
Dat we elkaar een paar jaar geleden opeens weer hebben ontmoet, zo bijzonder en apart,
maar dat deze aardse ontmoeting zal worden gekoesterd in ons beider hart?

Het bloemetje heb ik op de tuintafel gelegd, in al zijn pracht
en in mijn gedachten heb ik gezegd, jij bracht de kleur weer in mijn leven, rust nu maar zacht!

Ergens in april, op een regenachtige middag, een klein wonder
Zomaar uit het niets, maar voor mij heel bijzonder!

Margriet Adema

Ik heb een kaarsje aangestoken, ze geeft wat extra licht,
je bent in mijn gedachten, ik zie een lach op je gezicht.
Ik ruik nog steeds jouw geur, je voetstappen hoor ik nog steeds,
ik denk nog vaak: hoe zou het zijn, als je er nog was geweest.

Het is koud, maar ik voel nog steeds je warmte, herinner mij nog elk moment,
en ondanks je afwezigheid, voel ik dat je bij mij bent.
een vogel, een bloem, het zijn jouw signalen,
net als dat ik je zie in een vlinder of in zonnestralen.

In de stilte die is ontstaan, hoor ik je nog praten,
nu zit ik hier, hier waar we ooit samen zaten.

Jouw stoel is leeg, het is donker, maar toch is er wat extra licht,
ik heb een kaarsje aangestoken, denk aan jou en zie een lach op je gezicht.

Margriet Adema