Ik heb een kaarsje aangestoken, ze geeft wat extra licht,
je bent in mijn gedachten, ik zie een lach op je gezicht.
Ik ruik nog steeds jouw geur, je voetstappen hoor ik nog steeds,
ik denk nog vaak: hoe zou het zijn, als je er nog was geweest.
Het is koud, maar ik voel nog steeds je warmte, herinner mij nog elk moment,
en ondanks je afwezigheid, voel ik dat je bij mij bent.
een vogel, een bloem, het zijn jouw signalen,
net als dat ik je zie in een vlinder of in zonnestralen.
In de stilte die is ontstaan, hoor ik je nog praten,
nu zit ik hier, hier waar we ooit samen zaten.
Jouw stoel is leeg, het is donker, maar toch is er wat extra licht,
ik heb een kaarsje aangestoken, denk aan jou en zie een lach op je gezicht.
Margriet Adema
