Gedichten

Mijn hart brak niet
Het scheurde
Machteloos
Moest ik het laten gebeuren

Mijn hart verwond
Het ratelde door pijn
Ik zou nooit meer
Dezelfde kunnen zijn

Toen vloog er een vlindertje
Hoorde ik een lied
Het troostte mijn wezen
Verminderde verdriet

De regenboog met kleuren
Een veertje in de wind
Een vleugje van een geur
Van een fijne herinnering

Het zijn de kleine tekentjes
Die steeds weer worden gegeven
Een sprankel van de andere zijde
De verbinding is gebleven

Karin Anbergen

Samen is de kracht
werd er op een dag gezegd
samen is de kracht
wat een waarheid werd daar neergelegd

Want soms hebben wij het moeilijk
en duurt het even voordat wij verder gaan
wat lijkt het dan fijn
om hand in hand een pad te gaan

Samen is de kracht
ik denk dat ik het begrijp
dat ik dus naast jou mag lopen
als de weg mij zo moeilijk lijkt

Wat zal ik dan krachtig zijn
als ik er steeds aan denk
dat deze kracht een kracht van liefde is
en dat is een groot geschenk

Dat geschenk wil ik delen
zoals liefde en licht
zoals samen op een pad
een weg die o zo krachtig is.

Theresia Rook

Als ik je niet kan troosten
laat me je dan hoop geven
want...
vanuit de overgegane sferen
kan ik naast je staan
zonder dat jij mij ziet
zonder dat jij mijn aanraking waarneemt
maar vol met liefde, die je zo verdient

Als ik je niet kan troosten
laat me je dan hoop geven
hoop geven om te leven in dit leven
zonder pijn en zonder verdriet
zonder angst maar wel in vrede
want ik ben altijd bij je
vergeet dat niet.

Theresia Rook

Hij keek me met grote ogen aan
Stelde nogmaals de vraag
“Mam, hoe lang duurt overlijden
Duurt het langer dan vandaag

Het is zo leeg in huis
Het is zo vreselijk stil
Ik ben de hele tijd alleen
Er is niets meer wat ik wil

Ik voel me vaak verdrietig
En mijn buik doet ook zo’n pijn
Ik wil zo graag dat mijn zusje
Weer hier bij mij zou zijn”

Ik voelde zijn ingehouden tranen
Maar ik was niet bij machte
Zijn vraag juist te beantwoorden
Die zijn pijn zou verzachten

Overlijden duurt zolang je leeft
Het is een diep en intens gemis
Het is een afgesneden zijn
Van een mens die je zo dierbaar is

Het is een litteken
Dat nooit vervaagt
Het is de pijn
Die je bij je draagt

Karin Anbergen