En dan ben jij alleen
niet echt alleen
maar je vader en ook je moeder
zijn er niet meer.
Misschien heb je nog een broer
of misschien zelfs nog een zus
maar het loopje naar huis,
waar het huis zo thuis was
is er niet meer.
Je hoeft niet meer te zorgen
geen boodschapjes te halen
of de kleding te wassen
geen overleg meer met de zorg
of naar dokters afspraken.
Het voelt niet als een leegte
want je praat nog iedere dag
tegen hun foto’s op de vensterbank
of in je dromen ’s nachts.
Maar ’s ochtends als je wakker wordt
dan denk je: ‘er is iets vreemds’
oh ja, je weet het alweer
je bent fysiek hun ‘kind’ niet meer.
Jij bent nu de generatie
die zaterdags bezoek ontvangt
waarvoor zo af en toe een boodschap wordt gehaald
en prompt de ramen voor worden gelapt.
Ik kijk om me heen
en ben blij met deze mooie dag
de zon die schijnt
en als ik naar ‘boven’ kijk
zeg ik ze daar allemaal gedag.
Theresia Rook
