Vanuit het niets schiet het tevoorschijn.
Ik dacht dat het allang niet meer bestond,
maar toch eist het zijn aandacht op,
toont zich weer als diepe wond.
Een herinnering van ooit ervaren.
Niet gedaan of juist wel gezegd.
Met spijt en een zucht en weer die tranen
heb ik het voor me neergelegd.
Ik kijk ernaar en laat het zijn.
Ik ontneem de herinnering van zijn kracht.
Het is nu voor de laatste keer
dat het onverwachts een bezoekje bracht.
Ik vergeef mezelf en geef me vrijheid.
Nieuwe ruimte mag ontstaan,
zodat ik met mijn fijne herinneringen
opsta en weer verder zal gaan.
Karin Anbergen
