Achter een muur van dikke steen
Voelde ik mijn verdriet en pijn
Ik wilde geen stralen van de zon
Ik wilde duisternis en eenzaamheid
Ik was onbereikbaar en alleen
Ik voelde intense kou
Ik had absoluut geen enkel idee
Hoe ik hier overleven zou
Toch klopte het licht voorzichtig
Op mijn vastgeroeste poort
Waardoor ik met moed en kracht
De liefde opnieuw heb aangeboord
Op dit nog onbekende pad
Waarvan ik de richting nog niet ken
Spreid ik mijn vleugels langzaam uit
Zal ik herontdekken wie ik nu ben
Rouw werd langzaamaan verweven
Het randje van gemis zal echter blijven bestaan
Maar ik kan met de mooie herinneringen
Het leven weer aan…
Karin Anbergen
