Meer dan drie jaar geleden werd ik uitgenodigd door Bettine. Om te praten over haar uitvaart. Op het opgegeven adres deed haar dochter Annelies open. Bettine bleek een wijze vrouw van 55 jaar met veel gevoel voor humor. Ze lag in een grote stoel. Als gevolg van MS had ze geen controle meer over haar lichaam. Met haar handen kon ze wel de knoppen van haar stoel bedienen. Drinken en eten lukte niet zelfstandig. Gelukkig werkten haar hersenen wel meer dan goed. Alhoewel ze daar niet heel open over was bleek ze veel pijn te lijden. Onder meer door zenuwpijnen en doorligwonden.
Niet meer doorleven
Het gezin van Bettine stond als een liefdevolle en zorgzame kring om haar heen. Haar man Jan deed samen met de kinderen en thuiszorg alles om met haar te zijn en om haar te verzorgen. Bettine vertelde dat ze op haar verjaardag, een half jaar later, wilde sterven en dat de procedure naar euthanasie in werking was gezet. Kenmerkend voor haar was dat ze tijdens dit gesprek een paar keer informeerde hoe het met mij was. Zo inlevend en hartelijk.
We bespraken van alles rondom de opbaarperiode en de uitvaart. Ik stelde dit op schrift en had in de tijd die volgde regelmatig contact.
Nieuw leven op komst
Ongeveer een maand voor de geplande datum belde Bettine me op. Ze vertelde dat haar schoondochter een kindje verwachtte. Ze had daarom besloten de euthanasie uit te stellen. Ze wilde haar kleinkind leren kennen. Er werd een snoezig baby’tje geboren. Bettine genoot met volle teugen. Maar de pijn en verlammingen bleven. Voor haar familie bracht de komst van het lieve kleine nieuwgeboren meisje mee dat ze Bettine nog langer in hun leven hadden. Ze respecteerden en begrepen haar doodswens maar zagen er tegenop Bettine los te laten.
Contact
We hadden in de periode die volgde regelmatig contact, vooral door middel van kaarten. Ontroerd was ik toen ik van haar een heel lieve kaart kreeg toen ze in een advertentie in de krant had gelezen dat mijn zus was omgekomen. Ondanks haar eigen zware situatie bleef ze oog voor anderen houden.
Loslaten
Enkele maanden geleden belde Bettine me op. Ze vertelde dat de tijd om heen te gaan voor haar nu echt gekomen was. Haar kleindochter was nu een kleine spring in ’t veld van drie jaar. Bettine hield zielsveel van haar en ook van haar overige familieleden. Maar de pijn en het leven met het verlamde lichaam werden steeds ondraaglijker. Het was voor haar de tijd, echt tijd om los te laten.
Een onmetelijk geschenk
Inmiddels heeft de uitvaart plaatsgevonden. Op een warme lentedag. Een mooi afscheid, voorbereid door Bettine. Op weg naar het graf liep de kleindochter, samen met haar ouders, voor de kist van haar oma uit. Aan haar hand een mandje witte rozenblaadjes. Ze heeft ze met een ernstig gezichtje uitgestrooid over het graf. Niet beseffend dat ze haar oma daarmee een onmetelijk geschenk heeft gegeven.
.jpeg)
Reacties (1)