De koolmees

“De koolmees

Het is tijd om te gaan.

Mijn leven was goed.

Vlieg weg hier vandaan,

waar ik Liefde ontmoet.”

Tante Riet was een lieve dame in mijn familiekring. Tante Riet had geen kinderen en ze was langzamerhand aan ons gezin gebakken. En zo gebeurde het dat toen tante Riet ziek werd en ging sterven, ik de laatste uren dicht bij haar mocht zijn. Wat er toen gebeurde, was een onvergetelijke ervaring. Ik heb het als verhaal verteld tijdens de afscheidsdienst.

Er was eens een kleine koolmees. Hij leefde in een prachtig bos. En gelukkig was hij niet alleen. Hij leefde samen met vele vogels in een rustig en groot bosrijk gebied. Waar kom je dat nog tegen vandaag de dag?

Het mooie van zijn verblijfplaats bovendien was dat er altijd -  echt altijd - eten genoeg was om zijn vogelbuikje ruimschoots mee te vullen. Dat is heel belangrijk voor een koolmees, moet u weten. Het eten hing in rijkelijk gevulde bolletjes op veilige hoogte. Het enige waarvoor de koolmees moest oppassen, was dat die gemene specht met zijn scherpe klauwen en snavel niet alles alleen opvrat.

Deze koolmees woonde in het bos bij het hospice en was een graag geziene gast bij Riet. Alle vier de weken die Riet hier verbleef, hing aan het raam een vers vogelballetje. Ze genoot ervan hoe de vogels zich tegoed deden aan het koningsmaal.

Op een zekere dag werd dit meesje een engel. Ik had de eer om bij Riet te mogen zijn in haar laatste uren. Het was vredig stil in de kamer. En af en toe hing een vogeltje aan het bolletje voor het raam zijn buik te vullen. Een heerlijk schouwspel.

Op een gegeven moment werden Riet en ik opgeschrikt door een indrukkend getik. Ik keek op. Een koolmees zat op het stangetje waaraan het vogelballetje was bevestigd en tikte nadrukkelijk op het raam. Ik keek op en dacht nog: aah, wat schattig! Ook Riet keek. Ze was ineens helder wakker en bekeek het koolmeesje met lichte ogen. Een kwartier later is Riet in alle rust en vrede heengegaan. Het koolmeesje achterna.

Grip op de wereld

Wij denken dat wij de wereld kunnen maken, dat wij gebeurtenissen kunnen beïnvloeden omdat wij denken. Omdat wij vanwege onze intelligentie bruggen, wegen en huizen kunnen bouwen, technologie kunnen ontwikkelen. Dit vogeltje leerde mij dat wij niet de enige zijn met een ‘grip’ op de wereld.

Het vogeltje achterna

Er is een grotere kracht, macht of bron. Noem dat God, Schepper, kosmos, Adem, Bron van Liefde, Leven en Dood. Of noem het niets, omdat woorden tekort schieten. En voel het vanbinnen. Dit vogeltje gaf Riet de kracht om haar lichaam los te laten en die laatste stap te zetten hier vandaan. Het vogeltje achterna.