De start van iets moois

In de bovenste la van mijn ladeblok, naast het bureau waaraan ik mijn producten ontwerp en in elkaar naai, ligt een sleutelhanger, met daaraan een usb stickje. Als ik die tevoorschijn haal en in mijn borduurmachine steek, voelt het elke keer weer als de start van iets moois. 

Persoonlijke elementen

Om tot een persoonlijk en passend eindresultaat te komen, besteed ik veel aandacht aan het leren kennen van de ander. Soms weet iemand al precies wat hij of zij wil. Soms heeft iemand nog geen idee. Het enige wat dan duidelijk is, is dat er een wens is om van stof of kleding een herinneringsproduct te laten maken. Het is fijn om te horen wat voor deze persoon belangrijk is, of wat de overledene typeerde. Samen onderzoeken we wat bij iemand aansluit en welke kleding of stoffen daarbij horen. Het gebeurt regelmatig dat in een gesprek bepaalde keuzes helemaal op hun plaats vallen en ik gericht persoonlijke elementen mag toevoegen aan het herinneringsproduct. 

Een gereedschapsriem en dino knuffels

Een mooi voorbeeld is toen ik een aantal items maakte van een werkbroek van papa. Twee kleine jongetjes, de jongste nog een baby, moesten al veel te vroeg hun papa missen. De oudste kende papa niet anders dan in zijn werkbroek. Mijn idee om er naast twee knuffels ook twee gereedschapsriemen van te maken, was een schot in de roos. Het oudste kindje kan de gereedschapsriem gebruiken om net als zijn vader te klussen tijdens zijn spel. Dit maakt dat papa ook op die momenten een voorbeeld kan zijn en blijven. En op deze manier toch dichtbij hem is. En de knuffels? Dat moesten dino’s zijn, mét de naam van de jongens erop. Nadat het jonge gezin de herinneringsproducten van mij ontving, laat moeder me weten dat het oudste kindje zijn dinosaurus knuffel met zijn naam erop geborduurd niet meer los wil laten.

Herinneringsvlinder

Een ander mooi voorbeeld is het moment waarop een dame geen idee heeft wat ze zou willen laten maken van de kleding van haar vader. Wat ze wel weet is dat ze voor zichzelf en voor één van haar kinderen een knuffel wil, maar wat voor knuffel het moet zijn, daar is ze nog niet over uit. Totdat we het over een vlinder hebben. Tijdens de uitvaart hebben de kleinkinderen namelijk aan opa gevraagd of hij alsjeblieft als vlinder een keer wil langskomen bij hun huis. Het wordt daarom een herinneringsvlinder, waarbij ik een deel van het gezichtje borduur. De tekst “opa” op de vleugels, maakt het helemaal af. Het lijkt zo klein, maar de troost die zij eruit halen is enorm groot. 

Het borduren van een naam, datum, handtekening, geschreven tekst, maar ook de afbeelding van een tatoeage die de overleden dierbare had. Het zijn de kleine details die hét verschil maken.