0
Terug naar overzicht

Een plekje waar de zon bij kan

06/11/2020
Marian Schutte
Delen:
natuurbegraafplaats

Als ik het onverharde pad naar de begraafplaats oprij, moet ik vaart minderen om niet te hotsen en te botsen. Het is een regelrechte uitnodiging: “Minder vaart, u nadert een rustgebied.” Ik stap uit en ben betoverd. “Hier moet ik zijn”, hoor ik mezelf fluisteren en vergeet bijna mijn cameratas mee te nemen. Ik dwaal over het terrein en kijk langs de sierlijke urn naar het bos met daarachter de plek waar de familie een laatste keer met hun Carin zal zijn.
Een asbestemming waar rust is, waar vogels uitnodigend zingen, waar de wind met bloemen en grashalmen speelt, daar voel ik me thuis.
En Carin ook, want deze plek heeft ze een aantal jaar geleden al met haar Ronald uitgekozen als laatste rustplaats. In de buurt van de prachtige natuurbegraafplaats De Utrecht vierden ze regelmatig hun vakantie. Fietsen, musea bezoeken en mooie plekjes ontdekken, was favoriet.

Toen ze over De Utrecht slenterden en de rust bijna tastbaar was, hadden ze weinig woorden nodig.
“Dit wordt mijn laatste thuis”, glunderde Carin.
“Ik ga het onthouden”, lachte ook Ronald, “over 30 jaar weet ik het vast nog wel.”
De 30 jaar werden amper 30 maanden. Carin werd ziek en samen met Ronald ging ze niet alleen een ziektetraject in, maar was er ook een afscheid voor te bereiden. Samen wisten ze één ding: het allerlaatste plekje zou in de aarde van De Utrecht zijn.

In mijn camera en in mijn hart

In juni nam Carin afscheid van haar familie. Liefdevolle foto’s kreeg ik daarvan toegestuurd, in de periode na haar overlijden. Korte tijd na het intieme, liefdevolle afscheid van haar dierbaren, overleed Carin.
De uitvaart met de open kist en de kleine kring geliefden om haar heen, ontroerde me intens. Ik was erbij als fotograaf en schrijver en bewaarde alle indrukken in mijn camera en in mijn hart. Om er daarna een pracht van een boek van te maken.

En vandaag is de dag van de asbijzetting. Ronald noemt het trots het sluitstuk van een drieluik van afscheid. Hij loopt met de urn in zijn handen alsof hij het dagelijks doet. Het zal zijn allerlaatste tocht met zijn bloemenmeisje worden. Een wandeling op de plek waar ze zo graag samen waren. De zorgeloosheid waarmee Carin en Ronald samen voor de mooiste laatste rustplaats kozen, zie ik terug in de pas waarmee Ronald haar naar haar plekje brengt. Grote stappen, zonder twijfel. Er is nog een laatste tussenstop; de ontmoetingsplek onder de tarp middenin de velden van de natuurbegraafplaats. Daar vindt het kleine gezelschap dat Carin uitgeleide doet, elkaar. Er is verdriet, gemis en leegte. Maar er is ook warmte en gezelligheid. Het kleine gezelschap kent elkaar goed en zoekt en vindt elkaar in de beschutting van de tarp in een intieme kring van eenvoud en natuurlijke elementen.

Het licht kijkt over zijn schouder mee

Warmend aan een bekertje koffie vertellen ze elkaar over Carin. Over haar ideeën en overtuigingen, over wie ze was en wat ze voor hen betekent. Op het moment dat Carin’s vader begint te spreken, breekt de zon achter hem door. Het licht dat hij mist in zijn ogen, kijkt over zijn schouder mee. De zon speelt met warme stralen over de hoofden van Carin’s geliefden. Een zichtbare belofte. Want als het gezelschap over een uurtje de begraafplaats verlaat, is er altijd nog de zon die dagelijks naar Carin zal omkijken. Soms aarzelend achter een wolkendek, soms warm en stralend. Ronald’s bloemenmeisje wordt niet in de kou achtergelaten.

Een plekje waar de zon bij kan

Het kleine altaar dat voor het gezelschap staat, is waar ze zich op richten in het laatste uurtje rondom Carin. Er staan heldergekleurde bloemen naast de urn. De kaars met de vlinder is binnen een minuut uitgeblazen door de spelende wind. Het beertje dat Carin’s laatste dag met haar naasten zo vrolijk kleurde staat als een lieve waker tegen de urn. Het kruis ligt er als een teer sluitstuk naast. Zo wordt Carin’s leven gevierd en geëerd. Op de foto die voor de urn staat, loopt Carin in het gras. Precies daar gaat Ronald haar weer aan toe vertrouwen. Aan de aarde, waarop gras groeit en bloemen bloeien. En zo zal hij haar er ook weer vinden. Op het plekje dat ze samen uitzochten. Een plekje waar de zon bij kan.

Met dankbaarheid aan de familie, van wie ik dit verhaal mocht optekenen, met verandering van namen. En met veel respect voor de mensen van Natuurbegraafplaats De Utrecht, de plek waar puur natuur ieder afscheid zo gul omlijst. En dank aan mijn creatieve vormgever Angelique Joosten die van dit drieluik van afscheid een pracht van een boek wist te maken. Met de kleuren en de elementen die Carin en Ronald zo dierbaar zijn. Zodat Carin er niet alleen in het boek, maar ook in ieders gedachten nog lang zal zijn.

Foto’s en tekst: Marian Schutte

Delen:

Reacties (2)

Reactie van Marlene op 7 nov. 2020 08:22
"Herinneringen aan zo'n afscheid maakt het verdriet draagbaar. Jij schept prachtige herinneringen."
Reactie van Tini Schutte korfker op 6 nov. 2020 18:55
"Dit is een vreugdevol afscheid. Met liefde en respect."

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje