De liefde is wat telt. Dat wordt vaak extreem duidelijk als je beseft dat je dood gaat. Dan maakt materie niet uit, dan maakt geld niet uit, dan maken de weersomstandigheden niet uit en ga zo maar door. Liefde maakt blind, zegt men ook wel. Blind voor al die onnozele zaken. De liefde is alles wat we echt wensen te voelen. Al helemaal wanneer er geen houvast meer is; wanneer je het leven gaat verlaten...
Laatste wens
Waarom begin ik hier met deze opening? Omdat ik onlangs een huwelijk mocht fotograferen van een man die terminaal is en als laatste wens had te trouwen. Je hoort dit soort verhalen soms in de media, omdat ze zo bijzonder zijn. Een laatste wens die nog vervuld wordt. Een huwelijk dat voltrokken wordt aan iemands sterfbed. Ik voel vaak enorm mee met deze verhalen. Nu voel ik het nog meer, omdat ik dit van zo dichtbij mocht meemaken.
Binnen twee dagen geregeld
Hij was al eens eerder getrouwd geweest en wist daarom waarschijnlijk wel dat er hier in Nederland twee weken staan tussen ondertrouw en trouwgelofte. Er was echter wegens de omstandigheden wel wat haast bij, want stel je toch voor dat die laatste wens -die hartekreet- niet meer vervuld kan worden... Gelukkig was alles door goed handelen binnen twee dagen in kannen en kruiken, zelfs het ambtelijke gedeelte. Chapeau voor de bruid en de BABS (Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand), die gelukkig ook heel goed werden bijgestaan door collega's. Want echt waar: bij een spoedgeval als deze moet je heel wat extra papierwerk afhandelen en daarnaast onder andere voldoende getuigenissen en verschillende toestemmingen van familieleden regelen.
Een lach en een traan
Ik werd gebeld om als fotograaf deze gevoelige, maar ook mooie gebeurtenis vast te leggen. Ze vroegen me of ik naar de kapel in het ziekenhuis wilde komen om deze intieme ceremonie te vereeuwigen op beeld. "Als iemand dit met liefde, integriteit en professie doet, dan ben jij het," zei de aanstaande bruid. Het duurde op de dag langer dan gewenst, want de papieren waren nog niet helemaal in orde. Toch was het twee uur later dan eindelijk zo ver! De bruidegom werd uit bed gehaald en in een rolstoel naar de kapel gereden. We wachtten het bruidspaar op, samen met hun twee kinderen. Dan zie je opeens gezichten met een lach en een traan. De emoties van liefde en geluk vermengd met pijn en verlies. Ik voelde de dankbaarheid dat dit moment er mocht zijn en iedereen aanwezig kon zijn; dat iedereen dit kon en mocht meemaken.
De zon scheen door het glas in lood
Bij aanvang was er een prachtig live pianospel in de kapel, die aangekleed was met persoonlijke spullen uit het huis van het bruidspaar. Denk hierbij aan mooie bloemen en kaarsen. De zon, die door de glas in lood wand scheen, verhoogde de warmte en sfeer van het bijzondere moment. De BABS begon met spreken, maar brak direct. Dit kwam denk ik door meerdere factoren. Ze is namelijk een bekende van de bruid en bekend met de situatie uiteraard. Ook de afgelopen twee dagen, waarbij ze alles op alles heeft gezet om dit mogelijk te maken, werden haar vast even te veel. Dit vond ik eigenlijk zo passend. Ze verwoordde enkel met een snik alles wat er nu was!
Gesprek met de kinderen
De BABS heeft helaas niet van te voren contact kunnen hebben met het echtpaar. Ze had daarentegen wel gesproken met de kinderen over hun ouders die nu gingen trouwen. Heel indirect lieten de kinderen blijken dat liefde het aller belangrijkste is. De kinderen kropen naast hun ouders, dit op aanwijzen van hun vreselijk zieke vader. Ik zag hoe hij alle energie bij elkaar schraapte om hier mentaal volledig bij te zijn; het te ervaren, het te voelen. Te kunnen lachen, maar bovenal: te genieten van het moment.
Emoties vangen
In de kapel van het ziekenhuis heb ik alle knuffels, kleine aanrakingen, gebaren, blikken en zoenen die ik kon vangen vastgelegd. Bovendien moesten er maar liefst zes getuigen tekenen voor de akte, dit gezien het feit dat het een spoedgeval was. Na het jawoord werd er geproost en was er een ontlading van emoties; genoten de mensen van het samenzijn. Naar zeggen van de bruid is de bruidegom na het samenzijn van vermoeidheid in zijn bed ingestort, wat eigenlijk ook niet gek is. Nu ze weer thuis zijn, zal de familie nog zo veel en zo lang mogelijk van elkaar proberen te genieten.
Herbeleven en herinneren
Voor mij was dit een heel bijzonder afscheid. Een huwelijk waarin twee mensen zeggen: ik hou van jou, voor altijd en in de eeuwigheid. Tot ver na mijn dood; de liefde mag gevierd worden. Ik ben zo dankbaar dat ik deze prachtmomenten kunstig mocht verpakken in foto's. Foto's die een tastbaar bewijs vormen om de herinnering aan deze dag te kunnen herbeleven; te voelen dat dit er was en nog steeds is. Want herbeleven en herinneren is wat zij wensen te doen.
De bruid sprak haar dankbaarheid uit: "Boukje, wat heb je dit toch prachtig in beeld gebracht. Je bent een ware kunstenaar." Zoiets moois vastleggen doe ik met alle liefde en inzet, maar wat ik vooral voel is dankbaarheid. Dankbaarheid om zo dichtbij te mogen komen. De liefde is wat telt.
Reacties (1)