En dan is het ineens heel dichtbij

Met heel veel plezier en dankbaarheid ben ik werkzaam als uitvaartconsulent. Ik vind het mooi om samen met mensen hun uitvaartwensen te bespreken en suggesties te doen. Tevens kunnen wij gezamenlijk kijken naar de te verwachten kosten. Ik schrijf dit op en de mensen krijgen hun afscheidswensen dan per post toegestuurd.

Alleen vorig jaar werd ik opgeschrikt door het bericht dat er bij mijn jongere zus (61) longkanker was geconstateerd. Op dat moment was ik samen met mijn vrouw bezig aan een rondreis met onze caravan door Portugal en Frankrijk. U begrijpt dat wij onze reis onmiddellijk hebben beëindigd.

Nog nooit ernstig ziek geweest

Mijn zus was nog nooit ernstig ziek geweest en leefde absoluut niet ongezond. Zij heeft ook nooit gerookt. Zij had al een aantal maanden last van haar been, maar dacht dat dit wel over zou gaan. En bovendien was zij wat kortademig. Het zou haar goed doen om samen met haar man, kinderen en een aantal vrienden lekker op vakantie te gaan, dacht zij. Het ging echter steeds minder goed met haar. Bij terugkomst ging ze direct naar de dokter. Na diverse onderzoeken kwam de definitieve uitslag. Longkanker met uitzaaiingen in het onderlichaam. Dit was echter niet meer te behandelen. Op de vraag van haar hoeveel jaar zij nog te leven had, antwoordde de arts dat zij hooguit nog enkele maanden zou hebben. Deze onheilstijding kreeg zij begin mei 2017.

Regelmatig ging ik bij haar op bezoek en ook hadden wij telefonisch contact. Over haar aanstaande dood wilde zij echter (nog) niet praten. Wel had zij mij verzocht om haar uitvaart te leiden. Dat heb ik direct toegezegd. Zij heeft diverse therapieën doorlopen maar later bleek dat deze niets hebben geholpen. Eind september gaat het steeds minder met haar en op een dag belde zij mij op om haar uitvaartwensen te bespreken. Zoals ik al schreef kom ik veel bij mensen thuis om hun wensen vast te leggen maar nu was het toch heel anders. Het is tenslotte je eigen zus waar je mee in gesprek gaat om haar afscheidswensen op te schrijven, om die straks na haar heengaan ook uit te voeren.

Afscheidswensen

Zij had al heel veel dingen met haar man en zonen besproken en nu moesten haar afscheidswensen verwerkt worden in een soort draaiboek. Na haar overlijden wilde zij opgebaard worden in een zogenaamde 24-uurskamer waarbij haar man, zonen en hun partners en naaste familie afscheid van haar konden nemen. Zij had maar liefst 21 muzieknummers uitgezocht die afgespeeld moesten worden. Ik heb de suggestie gedaan om deze allemaal op een stick te zetten en deze af te spelen terwijl zij opgebaard lag. Ook wilde zij een afscheidsdienst in de grote kerk van haar woonplaats. Degenen die nog afscheid wilden nemen konden dat daar nog doen, alvorens de dienst zou beginnen. Ook moesten er enkele religieuze aspecten in de herinneringsdienst voorkomen. Na afloop wilde zij koffie, thee en broodjes serveren tijdens de condoleance, waarna zij in stilte gecremeerd wilde worden. Ik stelde voor dat haar man samen met haar in de rouwauto naar het crematorium zouden rijden zodat zij samen hun laatste rit konden maken in een zilvergrijze Mercedes. Ook de naaste familie moest mee met eigen vervoer. Bij het crematorium zouden wij haar overdragen aan de medewerkers bij de deur, zonder verdere dienst.

Begin oktober is zij, drie dagen na haar 61^ste verjaardag, overleden in het bijzijn van haar man en zonen. Daarna kon ik aan de hand van haar wensen en in overleg met haar man en zonen de uitvaart verder regelen. Ondanks het grote verdriet van ons gehele gezin, inclusief onze beide ouders (92 en 87 jaar), hebben wij een mooie en stijlvolle uitvaart voor haar kunnen uitvoeren. De opbaring is door een uitvaartverzorger geregeld en de opmaak door schoondochter en nicht. Toen haar man haar zag ontlokte het hem om te zeggen dat ze zo uit de kist kon stappen en mee uitgaan. Ook de dienst was zeer indrukwekkend. Er kwamen maar liefs 450 belangstellenden. De toespraken van haar zonen hebben zij nog aan haar voorgedragen toen zij nog in leven was. Haar wens was om geen bloemen te geven maar een donatie te doen voor het kankerfonds.

Het was goed dat zij al haar wensen voorafgaand aan haar overlijden besproken heeft met haar man en zonen en uiteindelijk met mij. Voor mij was het een eer om dit allemaal te mogen regelen voor mijn zus. Uiteraard is het heel anders dan de mensen die ik als uitvaartconsulent bezoek want dit is ineens heel dichtbij.