Het afscheid

Ze kwam binnenlopen op een manier waardoor ik begreep dat ze hier al vaker was geweest. Ik kende haar niet, had nog niet eerder met haar gesproken en had haar hier ook nog nooit gezien. Ze reageerde een beetje aftastend en afstandelijk op mijn vragen en eerlijk gezegd snap ik dat goed. Ziek zijn en vertellen over wat dat met je doet, betekent dat je de ander heel dichtbij je leven, dus jouw 'zijn' laat komen. Vanzelfsprekend lukt dat alleen als je iemand vertrouwt en er een verbinding wordt gemaakt die voor beiden goed voelt.

We deelden een passie

Hoe het na een tijdje op dit onderwerp kwam weet ik niet zo goed meer, maar toen aan de koffietafel het woord schilderen viel, ging ze rechtop zitten, gingen haar ogen stralen en de onzichtbare muur verdween. We deelden een passie. Hierover praten, gaf haar de ruimte om even niet aan het “ziek zijn” en het naderend einde te denken en gaf mij een manier om verbinding te maken. We praatten ruim een uur over soorten verf, kleuren, schilderijen en schildertechnieken en ze gaf uiteindelijk zelfs haar telefoonnummer, omdat ze een atelier ter beschikking had om te huren. Toevallig was ik daar met schildermaatjes naar op zoek. Blijkbaar moest het zo zijn.

Wennen doet het nooit

Ondanks de passie die ik zag tijdens dit gesprek, zag ik ook dat het praten en het hier zitten een aanslag was op haar zieke lijf en dat het ademen haar steeds meer moeite kostte. Tussen de levendige verhalen over schilderen door liet ze me weten dat ze uitgezaaide longkanker had. Het zijn van die waarheden waar je als gastvrouw in het Adamas Inloophuis regelmatig mee te maken krijgt, maar wennen doet het nooit. Zo’n leuke, vitale en creatieve vrouw, die langzaam alles wat het leven zinvol en mooi maakt los moet laten en geen andere keuze heeft dan te accepteren dat ze niet lang meer te leven heeft. Toen ze naar huis ging, vroeg ik me in stilte af of ik haar ooit nog terug zou zien.

"Ik kom afscheid nemen"

Tot mijn verrassing stapte ze een paar maanden later toch weer binnen. Tijdens het aannemen van haar jas dacht ik dat ik het niet goed hoorde, maar ze zei echt: "Ik kom afscheid nemen!" Ze zei het op een toon die niet deed vermoeden dat ze het over het afscheid van het leven en dus van ons had, maar dat was het wel. Wat een kracht en rust straalde ze uit. Als een gast waarmee veel gedeeld is op deze manier afscheid komt nemen, komt vertellen hoeveel we voor haar betekend hebben en dit de laatste keer is dat we haar in leven zien, dan maakt dat grote indruk.

Voor de laatste keer ging de deur voor haar open

Na het laatste kopje koffie, dankwoorden, omhelzingen en tranen zeiden we gedag en benadrukte ze nogmaals hoeveel het Adamas voor haar betekend had, trok ze haar jas aan, pakte haar tas en voor de laatste keer ging de deur voor haar open terwijl ze naar buiten liep. Het was een pittige maar ook mooie ochtend waarover we nog even hebben nagepraat. Het geeft ook zonder opsmuk weer, wat het Adamas voor onze gasten kan betekenen. Twee weken later ontvingen we het bericht dat ze het leven had losgelaten.