Vandaag hield ik me grotendeels bezig met het nabellen van gasten die zich ongeveer een maand geleden inschreven bij het Adamas Inloophuis. Sinds een tijdje doen we dat en dat levert veel dankbaarheid, duidelijkheid en nieuwe inzichten op, maar het is vooral een stukje nazorg en betrokkenheid naar de mensen die bij ons de drempel over durven te stappen. Het is namelijk nogal wat om je kwetsbaarheid, je angst, verdriet en onzekerheid te laten zien en te delen met mensen die je helemaal niet kent. Je welkom voelen is één, maar over wat jou of een ander is overkomen vertellen, is niet per definitie iets wat je bij de eerste stap over de drempel doet of wilt.
Vandaag kon ik wel huilen na twee indringende verhalen
Omdat er zo’n eerste keer nogal wat op je afkomt, is het voor ons erg belangrijk om de nieuwe gasten na drie weken te bellen om de lijntjes kort te houden, maar vooral om te polsen of gasten zich inderdaad welkom hebben gevoeld, ze misschien nog behoefte hebben aan een verdiepend gesprek, een leuke workshop of gewoon even hun verhaal kwijt willen. Meestal leg ik de telefoon na de gesprekken met een goed gevoel neer, maar vandaag kon ik wel huilen na twee indringende verhalen.
Je bent iemand, jij bent als mens in beeld, je bent nodig
Nee, niet huilen omdat de gesprekken vervelend waren, maar omdat ik de onmacht van deze twee gasten voelde. Het zal je maar gebeuren: je bent vrouw (van), moeder, oma, werknemer, tante, zus enzovoorts. Met andere woorden: je bent iemand, jij bent als mens in beeld, je bent nodig, je hebt een eigen identiteit. En dan krijg je de diagnose borstkanker. Ineens ben je ziek. Schrik, ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid, bestralingen, chemo’s en gesprekken met alle ellende die daarbij horen ondergaan. Om simpel gezegd te willen overleven.
De machteloosheid die ik door de telefoon voelde.
Een van de gesprekken waarbij ik de machteloosheid door de telefoon heen voelde, was met een sterke vrouw die na de bestraling en chemo kaal werd en na een operatie haar borsten kwijtraakte. Wat doet dat met je als mens, als vrouw, als moeder als..? Teveel, zou je zeggen, en genoeg om ongelooflijk veel respect te hebben voor de manier waarop ze het leven toch weer wil oppakken en haar onzekere toekomst omarmt.
Je talenten weer kunnen gebruiken en blij zijn dat je leeft
Werken wil ze weer. Langzaam re-integreren, weer nodig zijn. Met andere dingen bezig zijn waardoor je even niet denkt aan wat is geweest of aan wat misschien nog gaat komen. Je wilt je talenten weer kunnen gebruiken en blij zijn dat je leeft. Je zou verwachten (lees: hopen), dat met de mogelijkheden die er blijkbaar getroffen zijn vanuit de politiek om dit te laten slagen, haar oude werkgever de deuren wagenwijd zou openzetten en haar met een applaus zou binnenhalen. Hoe pijnlijk en frustrerend is het dan dat je met deze diagnose - naast dat het een reden voor de zorgverzekeraars is om de verzekeringspremie te verhogen - je ook niet meer interessant bent voor sommige werkgevers.
Je wordt als mens niet meer voor vol aangezien
Je werk wordt verdeeld, je plek wordt ingenomen en je wordt als “ziek” - dus als een probleem - gezien. Alles wat je hebt opgebouwd in de jaren voordat je ziek werd telt niet meer mee. Je werkervaring doet er niet meer toe, maar het ergste van alles is: jij wordt als mens niet meer voor vol aangezien. Alsof je identiteit is veranderd en ze niet meer weten wie je bent. Ik noemde net het woord frustrerend, maar geen woord dekt de lading voor het gevoel wat deze ervaring je geeft. In de steek gelaten door je lijf, in de steek gelaten door je werkgever.
Uitgerangeerd
Nee, natuurlijk geldt dit niet voor alle werkgevers, want ik zie en hoor gelukkig ook andere verhalen waarbij gasten wel weer terugkeren op hun oude plek en de mogelijkheid krijgen om op eigen tempo het werk te hervatten, maar als ik op één ochtend twee vrouwen spreek die uitgerangeerd zijn omdat ze helaas getroffen werden door kanker en daardoor niet meer interessant zijn voor een werkgever, dan breekt mijn hart. Ziek worden is al erg genoeg!
