Een bijzondere ontmoeting

Op een zwarte november avond werd ik even voor middernacht door Ellis gebeld. Hans was op eenenvijftigjarige leeftijd aan de gevolgen van een vreselijke ziekte overleden. Ellis vroeg of ik haar en hun kinderen, Romy en Rik, in deze moeilijke dagen wilde begeleiden. Meteen bij binnenkomst was er een klik met Ellis. Bijna zonder woorden voelden wij elkaar aan. Soms gebeurt dit en dan bekruipt je een vertrouwd gevoel van herkenning.

Toosten met zijn favoriete biertje

In de dagen erna, bij het bespreken van het afscheid, bleef deze verbinding. Omdat er waarschijnlijk veel mensen tijdens de herdenking van Hans zouden komen, wist Ellis niet goed welke locatie geschikt zou zijn om het afscheid plaats te laten vinden. Ik heb toen voorgesteld om te gaan kijken in de grote kerk van Alkmaar. Ellis en haar kinderen waren het er meteen over eens dat dit een prachtige plek was om hier Hans de laatste eer te bewijzen. Natuurlijk hangt er aan een viering in zo’n mooie kerk een behoorlijk prijskaartje, maar ik vertelde dat wij creatief met de uitvaartkosten om konden gaan. Zo koos Ellis er bijvoorbeeld voor om Hans te vervoeren in de auto van haar broer. Het favoriete biertje om te toosten op het leven van Hans was belangrijk en dit werd dan ook door Rik en zijn vrienden aan het einde van het afscheid uitgedeeld. Precies zoals Hans het gewild had. Iedereen had een kaars meegebracht en zo stond Hans in zijn laatste huisje omringd door tientallen bloemstukken en het troostende licht, op het podium in de Grote kerk van Alkmaar.

Mooi afscheid

Zo verdrietig als het was; de avond van het afscheid was mooi. Met een lach en een traan namen honderden mensen afscheid van Hans. De warmte, liefde en hartelijke intenties van de gasten verzachtten een beetje het verdriet van Ellis, die haar grootste liefde zo vroeg moest verliezen, en van Romy en Rik, die veel te vroeg verder moesten gaan zonder hun fantastische papa.

De laatste dagen van Jaap

Weken later werd ik door Donna gebeld. Zij vertelde dat haar man Jaap weken geleden met Hans samen in het ziekenhuis gelegen had en ze de moeilijke tijd van sterven met elkaar gedeeld hadden. Eigenlijk waren het maar enkele dagen dat zij bij elkaar lagen en maar enkele keren dat Donna en Ellis elkaar ontmoet hadden, maar er was meteen een klik. De klik, die ik ook al met Ellis voelde toen Hans overleed. Hoe bijzonder is het toch dat er soms mensen op deze aarde rondlopen, waar je meteen voelt: wat een prachtig mens, dit voelt goed, zo vertrouwd, alsof je elkaar al jaren kent. Eigenlijk waren Hans en Jaap heel verschillend, net als Donna en Ellis, maar toch hadden zij elkaar gevonden en hebben zij de moeilijke tijd van sterven van hun geliefden met elkaar gedeeld. Nu naderden de laatste dagen van Jaap en belde Donna mij op.

Op een koude winterdag...

Op een koude winterdag reed ik langs het kanaal naar het huisje op de dijk. Wat een prachtige plek. Binnen ontmoette ik Donna en Jaap en ik zei het meteen: ‘Wat een prachtplek, Jaap, dit ìs al het paradijs’. Het toverde in deze trieste ogenblikken toch een lach op hun gezicht. Jaap en Donna vertelden hoe hun leven gegaan was en dat Jaap nu, na een heel kort ziekbed, spoedig zou sterven. Ook zij wilden niet op een traditionele plek afscheid nemen. Hoewel het niet echt in de buurt was, opperde ik PaZ-Exclusief, een strandpaviljoen in Bloemendaal. Zij waren meteen enthousiast en wij besloten om binnenkort daar samen naartoe te gaan om de sfeer te proeven.

Een afscheid met de geur van Rozemarijn

Ondanks dat Jaap al heel ziek was, kwamen zij samen op de afgesproken dag naar Bloemendaal. Het was een koude dag met veel wind; het strandpaviljoen zag er troosteloos uit. Toch keken Donna en Jaap daar doorheen en zagen zij hoe mooi, warm en bijzonder het afscheid hier zou kunnen zijn. Enkele weken later stierf Jaap en begeleidde ik Donna. Omdat Donna heel spiritueel is, had zij voor een opbaring op graszoden gekozen. Dit was zo mooi! Familieleden, die deze dagen afscheid kwamen nemen van Jaap, werden er stil van. De ruimte was gevuld met Jaap, zonder het brommende geluid van de koeling, maar mèt de heerlijke geur van rozemarijn, elke dag gesproeid door de kleindochter. Zo stil, zo sereen. Op de dag van het afscheid reed Donna zelf haar geliefde naar het strandpaviljoen. Hier was voor familie en vrienden een samenzijn, waar ook weer heel veel kaarsen aangestoken werden. Kaarsen, die in het zand stonden en de ruimte rondom Jaap sereen verlichtten.

Er voor elkaar zijn

Na het afscheid reed Donna Jaap naar het crematorium, waar het gezin met een laatste ritueel, het lintenritueel, hun band met Jaap verbrak. Op het afscheid waren ook Ellis en Romy. Ik was geroerd door hun kracht, om zo kort na het afscheid van Hans al weer op een afscheidsviering aanwezig te zijn. Ellis voelde dat zij er voor Donna moest zijn; Donna steunen door haar aanwezigheid vandaag. Dat zij veel aan elkaar zouden hebben, bleek in de weken daarna. Wekelijks belden zij elkaar op... zochten ze elkaar op. Donna en Ellis hadden zoveel steun aan elkaar. Ook ik hield digitaal contact met hen. Jammer genoeg lukte het mij door mijn werk niet om in te gaan op hun uitnodigingen om nog eens met zijn drieën samen te komen. Tot mijn verjaardag...

Toosten op het leven... Op kleedjes in de tuin

Ik vier mijn verjaardag meestal in kleine kring met alleen mijn beste vriendinnen. Op de een of andere manier voelde het zo, dat ik ook Donna en Ellis uit moest nodigen. Gelukkig kwamen zij en zo zaten wij in de heerlijke aprilzon op kleedjes in onze tuin koffie te drinken en toostten wij even later met een bubbeltje op het leven. Hoewel ze nog heel verdrietig waren, lieten ook Donna en Ellis het leven weer toe. Hun kinderen en ook Donna’s kleindochter hadden hen nodig. Deze prachtvrouwen waren te jong om in het verdriet te verdrinken. Dapper namen zij samen de uitnodiging van het leven weer aan en geleidelijk aan lieten zij het leven en alle moois om hen heen weer toe.

Ik heb misschien niet met alle families zo’n bijzondere band, maar ik ben blij dat ik Donna en Ellis heb mogen ontmoeten en een klein beetje bij mocht staan in de moeilijkste tijd van hun leven. Het is nog een lange weg te gaan, maar samen, gesteund door hun kinderen en familie, komen zij er wel. Hans en Jaap hadden het natuurlijk zeker zo gewild. Hun liefde voor hun prachtige, sterke vrouwen gaat verder dan het leven en zal Donna en Ellis bij blijven zolang zij hier nog op deze prachtige aarde mogen blijven. In liefde zullen zij met elkaar verbonden zijn.