Een nieuwe lente en een nieuw geluid…

Mei is een maand van beloftes. Van de vogels die zingen, van alle tinten groen, van deuren en ramen die openzwaaien. Het gras weer onder je blote voeten voelen, wat onder de grond verstopt zat komt weer tevoorschijn... of juist niet.

Blije herinnering aan mijn moeder

Ik geniet van de ontluikende natuur in mijn kleine tuin. Een tuin met woeste begroeiing en her en der te veel onkruid. Ik zoek de herinneringen aan sterven en nieuw leven. Er stond nog één heuchera (purperklokje), waar er eerst twee van waren. Deze twee heuchera’s had ik meegenomen uit de plantenbak van mijn moeder, die drie jaar geleden overleed. Geen idee waar die ene gebleven is. Ja, eigenlijk toch wel. Deze is natuurlijk opgegaan in de aarde, maar degene die nog over is, is groot en sterk en vormt een blije herinnering aan mijn lieve moeder.

Lelietjes van dalen met een dierbare afkomst

Dit jaar nieuw in de tuin: lelietjes van dalen. Lievelingsbloemetjes van mij, die hier voor het eerst gaan bloeien. Hun afkomst is me dierbaar. Ik verzorgde een dik jaar geleden de uitvaart van een mevrouw die een bostuin vol lelietjes had. Haar zoon had na een paar maanden, zomaar als lieve vriendendienst, een grote hoeveelheid voor mij uitgestoken. Ze staan nu in mijn tuin en komen bijna in bloei.

Vergeet-mij-nietjes voor iedereen die ik gedenk

Ook in mijn tuin te zien: een blauwe waas van vergeet- mij- nietjes. Bloemen voor iedereen die ik gedenk. Scherp op mijn netvlies zit de begrafenis van afgelopen vrijdag. Het was prachtig weer en de overledene werd in een mand begraven op een natuurbegraafplaats. Haar schoonzus had heel veel vergeet-mij-nietjes meegenomen en die werden in haar graf en op de mand geworpen. Wat een liefdevolle afdekking van dit leven. Ik dank iedereen en ik dank de natuur voor de mooie herinneringen... aan wat was en aan wat komen zal. ‘Ik heb je lief wat jij hier achter liet is meer dan een gedicht een zomeravond in het riet bij het allerlaatste licht’. Uit ‘ik heb je lief, al ben ik niet meer hier’ (anoniem gedicht). De dichtregel bovenaan (in de titel) is de eerste regel van het gedicht 'Mei' van Herman Gorter.