Als ik kon toveren

Ik heb er zin in vandaag! Dat is misschien een beetje gek als je weet dat ik zin heb in een koffieochtend voor nabestaanden die het Adamas Inloophuis eens per maand aanbiedt en die ik begeleid. Toch geeft het me meestal een voldaan gevoel na zo’n ochtend, omdat de gasten vaak met een lichter gevoel weer naar buiten stappen en ik daar heel blij van word. Tien dames druppelen binnen en ik schrik een beetje van het aantal. Normaal zijn het ongeveer 5 á 6 gasten die aanschuiven, dus ik besef dat ik vandaag alle zeilen bij moet zetten om iedereen aandacht en tijd te kunnen geven.

Een luisterend oor bieden

Wat ze zoeken is het kunnen delen, herkenning, een luisterend oor en soms een maatje waar ze ook buiten het Adamas hun ervaringen mee kunnen delen. Al snel is het iedereen duidelijk tijdens het voorstelrondje: geen verdriet of verlies is hetzelfde. Natuurlijk zijn er veel raakvlakken en is er herkenning in elkaars verhalen. Het alleen verder moeten en niets meer kunnen delen met degene waarmee je het leven hebt gedeeld. Over de angst om zelf ziek te worden en dan niet meer de vanzelfsprekende zorg van je man of vrouw te ontvangen. Het buitenzetten van de vuilnisbak, de taken die hij al jaren deed en waar je op kon vertrouwen dat ze werden gedaan.

De hand die je zonder na te denken zoekt, maar die je nu niet meer vindt en het samen wandelen langs het strand en eindigen met een lach en een goed glas wijn. De blijdschap van de geboorte van een kleinkind of een zwangerschap van een kind, die anders is dan toen. Want je kunt dit wonder niet delen met hem. De boosheid en de onmacht die de rouw geen ruimte geeft, omdat er niet goed is geluisterd door de arts en de diagnose die daarna volgde, een shock veroorzaakte. De te korte tijd die jullie daarna nog samen hadden en je het gevoel gaf, niet alles te hebben kunnen zeggen. Het verdriet dat je voelt, omdat je nooit meer kan zien hoe die grote trotse opa, die zo dol was op zijn kleinkinderen en gekke dingen met ze deed, iedereen aan het lachen maakte.

Stap voor stap

Ja, ze weten allemaal: het leven gaat gewoon door en ze proberen er wat van te maken omdat ze ook wel weten dat het leven anders onleefbaar wordt. Maar nu staat het leven even stil. Het kost tijd om de open wond te laten helen, al zal er altijd een litteken voelbaar blijven, dat op de meest onverwachte momenten weer opspeelt of zichtbaar blijft. Kleine stapjes worden door sommigen gezet om na de verdoving het leven weer op te pakken en voor de één lukt dit sneller dan voor de ander, maar voor iedereen geldt zoals zo treffend werd gezegd, de glans is er nu vanaf.

Deze verbondenheid maakt dat de gasten hun emotie durven delen. Want iedereen die er vandaag is, weet hoeveel pijn het doet en welke leegte hij achterlaat. Het maakt duidelijk dat ieder rouwproces zijn eigen pad heeft en er geen wegwijzers zijn die je vertellen welke kant je op moet. We hebben het over het opruimen van de spullen van degene die er niet meer is. Over het maken van foto’s van dierbare spullen die hem maakte tot wie hij was. De kleding, de sieraden, het rommellaatje, zijn favoriete schoenen, het glas waar jullie ’s avonds mee proostten of het boek dat hij zo graag las. We praten over verschillende manieren hoe je van deze dierbare spullen iets moois en blijvends kunt maken.

Een klein beetje glans teruggeven

Ondanks het verdriet wat ze allemaal zien bij elkaar wordt er ook gelachen en gaan de ogen glimmen als ze het over hém hebben en vertellen ze hoe fijn ze het vonden dat ze de stap hebben durven nemen om over de drempel van dit mooie huis te stappen.                                                                                                            

Ik wilde dat ik kon toveren, wat toverstof kon strooien en de glans weer terug kon geven aan het nieuwe leven van deze krachtige, mooie en verdrietige vrouwen. Ik ben enorm trots dat ze hun rouwproces vandaag met elkaar hebben durven delen. Het geeft een klein beetje glans…al is het maar voor even!