Nieuwe vaders

Rouwen is repeteren. Om het voorbije leven te conserveren, repeteren we. Gelukkig heeft de tijd vaak het beste met ons voor en leren we gedurende de tijd te kijken naar het leven in plaats van naar het (over)lijden. Daar ben ik ook een voorstander van. Dat is in mijn ogen hetgeen waar het in de kern om gaat.

'Rauw'

Deze gedachtegang probeer ik ook de boventoon te laten voeren in de gesprekken die ik heb met nabestaanden, als het gaat om het levensverhaal van hun overleden dierbare. Maar toch, van alles wat even daarvoor nog ‘gewoon’ was, ben je ineens beroofd. En zelfs al ben je nog zo voorbereid, zo'n overgang is eigenlijk niet te bevatten. Ik noem dat dan ook 'rauw', in plaats van rouw.

Van de zijlijn naar de middenstip

In de maand juli werd er uitgezaaide kanker bij mijn 'nieuwe vaders' geconstateerd. Dit terwijl juli ook de maand is waarin ik mijn ware vader verloor (nu zeven jaar geleden), nadat ik mijn moeder drie maanden eerder verloren was. Wat er nu bij mijn 'nieuwe vaders' gebeurt, noem ik eigenlijk ook 'rauw'.  Narigheid voltrekt zich dus echt niet alleen bij anderen. Wij als uitvaartbegeleiders staan in situaties als deze regelmatig aan de zijlijn. Echter worden we zelf zo nu en dan dus ook richting de middenstip getrokken. We moeten dan zelf (weer) laten zien hoe wij met onze eigen wonden omgaan.

Zorgen en blijven zorgen

Die ene 'vader' is mijn ex-schoonvader. Hij kent ook mijn vader; zij waren namelijk bevriend. Hij heeft beloofd voor mij te zullen zorgen. Doet dit overigens nog steeds. Zijn vrouw verloor hij ruim drie jaar geleden. Toch pakte hij zijn leven weer op in Spanje - daar staat namelijk hun tweede huis. Hij kreeg zelfs weer een nieuwe liefde. In deze periode kreeg de liefde voor mijn ex overigens een andere naam, namelijk vriendschap.

Arm in arm aan bed

Momenteel woon ik in mijn ex-schoonvader zijn huis. Toen hij onlangs in kritieke toestand verkeerde, stonden mijn ex en ik arm in arm aan zijn bed. Gelukkig is zijn situatie nu weer stabiel. Hij is misschien niet mijn echte vader, maar hij doet wel echt zijn best.

Nieuwe vrienden

Na een wereldreis, waarin ik mijzelf wilde vinden, kreeg ik het verlangen om weer terug naar huis te gaan. Mijn thuis werd op dat moment inderdaad het huis van mijn ex-schoonvader, waar ik in de maand juli nu precies een jaar woon. Ik pas op het huis, ik onderhoud de tuin, zo goed en kwaad als ik kan. Hierbij word ik ondersteund door onder andere mijn nieuwe buren, waar ik inmiddels ook bevriend mee ben.

De stand van de wind

De andere 'vader' is dus mijn buurman. Mijn buurman is brandweerman en een fervent wielrenner. Hij leert mij de liefde voor dat laatste, wat ik heel erg leuk vind. Ik heb inmiddels ook een bijpassende fiets en hij wijst me de weg. Afhankelijk van hoe de wind waait, vertelt hij me waar te gaan. Zijn meiden, elf en acht jaar oud, vegen met mij mijn oprit schoon. We spelen graag en delen onze liefde voor de katten. De meisjes lopen hier net zo vrij binnen als die katten. We zijn hier gewoon allemaal thuis.  De buurvrouw zei laatst: "Als je ooit ergens vast zit: de buurman haalt je op!''. Twee weken geleden zei ze zelfs: "We hebben besloten dat we je gaan adopteren. Jij mag ook ons kind zijn!''. Twee dagen later hoorden we dat de buurman kanker heeft. Uitgezaaide kanker. Hij is niet mijn echte vader, maar hij doet wel echt zijn best...

Terug naar de kern: het leven is mooi

Ondertussen schrijf ik mijn columns. Twee vandaag zelfs, exclusief deze. Ik zet overleden mensen 'in het licht' voor de Noordelijke dagbladen en ik spreek op uitvaarten. Dit is mijn werk en dat gaat door, ook na twee keer slecht nieuws. Gelukkig is er een hele hoop moed en gelukkig is het verleden niet altijd een aankondiging voor wat er gaat komen. Maar: de zijlijn verdwijnt met zulk nieuws wel een beetje. Dan moeten we zelf weer die strijd aangaan. Dan herhaalt de 'rauw' zich. Dan hebben de woorden die we kiezen voor ons werk - geschreven woorden in mijn geval - weer even een andere lading. Tot ik denk aan het leven zelf en aan het uitgangspunt in mijn gesprekken met de mensen voor wie én over wie ik schrijf. Het leven is inderdaad mooi, meeslepend. En vader: ik doe ook maar gewoon mijn best.