Een warm en veilig nest

In het tweede interview met een klant vertelt zij me over het kleine babygansje dat ze ooit op de vogeltjesmarkt in Antwerpen zag. Het was direct na de geboorte weggehaald bij de moedergans en zat alleen in een hokje. Ze kocht het zonder verder nadenken en werd de nieuwe moeder voor dit verlaten diertje. De rest van haar leven waggelde de volwassen gans liefdevol achter haar aan, maar ook beschermend zoals ganzen dat doen. Het babygansje zonder moeder kreeg een warm en veilig nest bij haar thuis.

Gered

Precies zo is zijzelf ook gered. Dat besef komt ineens glashelder bij haar binnen terwijl ze de woorden uitspreekt. Zij is als baby direct bij de geboorte in de armen van haar pleegmoeder gelegd. Haar eigen moeder was niet in staat om voor haar te zorgen, al bleef ze haar leven lang wel in beeld. 

“Dit is waarom ik dit verhaal wil vertellen. Het verhaal van mijn lieve pleegouders die behalve mij nog een twintigtal andere kinderen van diverse leeftijden hebben opgevangen. Soms jarenlang, soms alleen in tijde van crisis. Ik wil dat iedereen weet hoe dankbaar ik ben dat zij mij gered hebben. Zonder hen was ik er waarschijnlijk nu niet meer geweest.” 

Confronterend

Na een drietal interviews ga ik schrijven. Ik ben ontroerd door dit mooie verhaal en het eerbetoon dat zij wil maken. Ik ben heel blij met de eerste versie en vol verwachting open ik haar mailbericht na een week van leestijd. Haar reactie is even slikken, zij is geschrokken van hoe confronterend het opgeschreven verhaal voor haar was. Ze vreest de reacties van andere familieleden, is bang dat zij het lezen als ‘borstklopperij’. Alsof zij zegt ‘zie mij eens vertellen over mijn jeugd’. Ze schrijft dat de interviews ook bij haar veel herinneringen en emoties hebben losgemaakt, niet allemaal even comfortabel. Haar familie wil niet dat er ellende wordt opgerakeld.

Na mijn eerste verbazing snap ik beter wat zij bedoelt. Ik zie vooral een ongelooflijk helend verhaal vol liefde en levenskracht, maar ik zie ook wat het met haar doet. Ze vraagt me om het perspectief te veranderen; niet langer geschreven vanuit haarzelf, maar meer over haar en haar pleegouders. Nadat ik dat heb gedaan, geeft het haar meer rust en vertrouwen. 

Moed

Ze gaat verder met gesprekken met haar familie om hen gerust te stellen, maar ook om nog meer leuke anekdotes boven tafel te krijgen, zodat het boek ook meer van hen samen wordt. Het is een moeizaam proces voor alle partijen, maar ik bewonder haar moed. Ze zet dapper door en stukje bij beetje krijgt het boek een vorm waar iedereen blij mee is, ook ik. 

Dat klinkt misschien raar, maar ook voor mij als schrijfcoach is het van belang dat ik een goed gevoel heb over wat ik maak of waar ik aan bijdraag. Tegelijkertijd staat voor mij het belang en de wensen van mijn klant bovenop - ook ten opzichte van haar familie. Ik zoek daarbij de grenzen op om mijn klant zo goed mogelijk van dienst te zijn. Het is tenslotte haar verhaal, haar boek. 

Wonderlijk en leerzaam werk

Tja, persoonlijke verhalen raken in meer opzichten dan je soms denkt. Haar ontroerende verhaal raakte mij diep, en het raakte me ook dat ik het eerst eigenlijk zo onroerend, zo gevoelig had opgeschreven, dat zij daar vervolgens van terugkrabbelde. En het raakte me zeer dat zij - ondanks haar effort om het meer gezamenlijk van haar familie te maken - toch nog zo moest vechten bijna om haar verhaal te kunnen vertellen. Gelukkig zette zij door en heeft zij haar boek.

Dit werk is wonderlijk en leerzaam op veel niveaus. Het zet onverwachte dingen in beweging, soms is dat ongemakkelijk, maar eigenlijk altijd krachtig en dankbaar.