0
Terug naar overzicht

Rouwen na zelfdoding van een geliefde

24/06/2019
Redactie
Delen:
Rouwen na zelfdoding

Helaas is niet elk sterfgeval het gevolg van een natuurlijke dood. Uit cijfers van het CBS blijkt namelijk dat in 2017 maar liefst 1917 mensen in Nederland zichzelf van het leven beroofd hebben (dit komt neer op vijf zelfdodingen per dag!). Als je je bedenkt dat elk persoon een eigen kring van familie en vrienden heeft, dan kun je stellen dat er jaarlijks een hoop mensen worden geconfronteerd met een -in de meeste gevallen- onverwacht rouwproces. Een periode waarin vragen als 'waarom' en 'wat als' de overhand nemen.

Oorzaken van zelfdoding

Uit onderzoek is gebleken dat 90 procent (!) van de mensen die om het leven zijn gekomen door zelfdoding, met psychische problemen kampt. Dit wordt vaak gediagnosticeerd als een 'depressie'. De voornaamste reden voor het beëindigen van het leven zit hem in het ontbreken van een uitzicht op een fijn leven. Dit kan een gevolg zijn van bijvoorbeeld...

  • Psychische stoornissen (vb: depressie, persoonlijkheidsstoornis --> zelfhaat)
  • Chronische ziekten (vb: eetstoornis, schizofrenie, spierziekte)
  • Traumatische ervaring (vb: verkrachting, moord)
  • Grote schulden
  • Ernstige eenzaamheid

Overigens is het belangrijk om te melden dat iemand die om het leven is gekomen door zelfdoding, vaak kampte met een combinatie van psychische en/of lichamelijke problemen. Een probleem staat vaak niet op zichzelf, maar is een samenhang van verschillende elementen. Denk bijvoorbeeld aan iemand die lijdt aan een ernstige ziekte (lichamelijk), hierdoor verschillende klachten ontwikkelt (geestelijk), daardoor geïsoleerd leeft en mensen buitensluit (eenzaamheid) en langzaam een haat voor zichzelf kan gaan ontwikkelen (zelfhaat).

Verdriet, schuldgevoel, maar ook opluchting

In sommige gevallen blijven nabestaanden met heel veel vragen achter. In andere gevallen was het echter wel duidelijk waarom de persoon in kwestie voor deze optie gekozen heeft. Denk aan een afscheidsbrief waarin het verhaal uitgelegd wordt of eerdere gesprekken waaruit de ernst van de situatie al bleek. Een ding blijft echter een feit: door zelfdoding belanden nabestaanden in een emotionele rollercoaster. Naast heftig verdriet, is er ook vaak sprake van een schuldgevoel. Want 'Had ik het kunnen voorkomen als...' Of 'Waarom heb ik het niet zien aankomen?'. Ook boosheid ('Waarom laat hij/zij me helemaal alleen achter?') is een emotie die zich kan gaan vormen. Toch kan er ook een bepaalde mate van opluchting opspelen. Bijvoorbeeld omdat die persoon eindelijk niet meer hoeft te lijden (geestelijk of lichamelijk) of omdat er een voortdurende dreiging is weggenomen.

Er is vaak goed over nagedacht

In veel gevallen wordt zelfdoding goed doordacht en voorbereid. Het feit dat iemand hier over nadenkt, ruim de tijd neemt om het voor te bereiden en het alsnog daadwerkelijk uitvoert, laat zien dat het een daad is waar hij of zij achter staat. Iets waar jij als omstander dus geen invloed op hebt. Hoe lief, aardig en betrokken je ook bent. Het is heel lastig om je te verplaatsen in de persoon in kwestie, simpelweg omdat je je vaak niet voor kunt stellen dat iemand echt niet meer wil leven. Dat je dit misschien niet kunt begrijpen is logisch. Iemand met een 'gezonde' dosis levensvreugde zal dit vaak ook niet kunnen begrijpen. Dat geeft ook niet. Het belangrijkste is dat je op een gegeven moment begrip kunt opbrengen voor de situatie en snapt dat het een keuze is vanuit hem of haar, die helemaal los staat van jou.

Verschillen tussen rouwen na zelfdoding & rouwen na natuurlijke dood

Elke dood is heftig en na elk sterfgeval volgt een persoonlijk rouwproces dat hoe dan ook moeilijk is. Toch zitten er wel wat verschillen tussen rouw na zelfdoding en rouw na een natuurlijke dood...

  • Het is vaak onverwacht en dus is de schrik vaak nog groter
  • Hoe je het nieuws te horen hebt gekregen. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat je iemand zelf hebt gevonden
  • De manier van zelfdoding kan traumatisch zijn
  • De betrokkenheid van politie en dergelijke instanties
  • Er kan vaak sprake zijn van niet afgehandelde zaken in de familie
  • De reacties van de omgeving, mogelijk onbegrip
  • Steun van omgeving, lastig om mee om te gaan
  • In sommige gevallen: continu zoekende naar een verklaring
  • Schuldgevoelens kunnen een enorme impact hebben

Soms betekent 'houden van' accepteren

Hoe moeilijk het ook is om te begrijpen, soms is het enige echte antwoord 'accepteren'. Accepteren betekent in deze context niet dat je iemand opeens zal gaan vergeten; het laat juist zien dat je liefde onvoorwaardelijk is. Het accepteren dat iemand waar je zielsveel van houdt er niet meer is, is misschien wel het lastigste onderdeel in het rouwproces. Bekijk het eens vanuit het perspectief van de persoon in kwestie: iemand die zijn of haar levenslust helemaal verloren is omdat het leven ondraaglijk is, wil- als het echt niet meer anders kan- alleen nog maar rust en bevrijding. Dit heeft hij nu gekregen, en dat jij dit op den duur kan accepteren is alleen maar heel erg knap en mooi te noemen.

Instanties die hulp bieden bij rouwen na zelfdoding

Zit je zelf in het proces van rouwen na zelfdoding en wil je hier graag wat hulp bij? Dat kan. Hieronder vind je enkele instanties die je wellicht kunnen helpen.

  • Stichting 113online, voor mensen die zelf suicidaal zijn of die te maken hebben met iemand die suicidaal is. Let op telefoonnummer is 0900 0113
  • Stichting Korrelatie, professionele hulp voor nabestaanden via telefoon, chat of e-mail

Vind je het lastig om de stap naar een instantie te zetten? Dat snappen we helemaal. Je kunt er dan voor kiezen om eerst eens wat fora op internet op te zoeken waar je met mensen kunt praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Je hebt hierbij de mogelijkheid om anoniem te blijven en het medium in te schakelen wanneer jij hier behoefte aan hebt.

Delen:

Reacties (42)

Reactie van Irene op 28 nov 2024, 19:19
"Het is zo eenzaam. Omgeving kan hard zijn. Bij suicide zijn mensen bang om je tegen te komen. Niemand praat over je dierbare zoon. Vrolijk zijn voor je moeder hoogbejaard. De leuke oma blijven.. Zelf niet gezond. En bijna niemand waar je eens kan huilen. Een zoon die meer was dan zijn problemen. Een vrolijke charmant man. Sportief intelligent een oom voor zijn nichtje en neefje. Een kleinzoon die iedereen grootouder zou willen hebben. Daar praat nooit iemand meer over. Zelfs een opmerking je zal nu wel opgelucht zijn. Een dolksteek. Maar vooral de enge kilte van naast familielid. Had een hekel aan mij. Zo jaloerse hekel je kon zien dat ze van mijn verdriet genoot. Toch ben ik blij Met man dochter kleinkinderen Paar echte vrienden en mijn zoon in mijn hart"
Reactie van Cynthia op 26 aug 2023, 23:15
"Wat versvhrikkelijk allemaal! Ik ben mijn broertje verloren door zelfmoord 4 weken geleden T doet zo n pijn Ik mis hem zo erg Ik weet mij soms geen raad ,hoe moet ik hier mee omgaan? Wat n verdriet😭"
Reactie van Danihelena op 20 jun 2023, 23:20
"Mijn lieve leuke broer had schizofrenie en asperger met hoog IQ. Na zijn laatste opname is het nooit meer goed gekomen en heeft hij de psychiater om de tuin geleid zodat hij binnen 2 weken weer buiten stond. Hij wilde leven maar door jarenlang gepest te zijn,zijn ziekte , geen opleiding af kunnen maken,geen relatie kunnen hebben, angsstoornis, geen vertrouwen in mensen, psychoses, wanen, depressies...afgelopen februari is het hem gelukt...Ik begrijp het wel maar verdorie wat doet het mij pijn, zijn dood en zijn rotleven. Het was een schat van een mens, maar bang omdat hij zichzelf niet meer kon vertrouwen. Het leven is sindsdien een stuk minder leuk. Het voelt als een amputatie, ik mis onze dagelijkse berichtjes , onze uitjes en gesprekken. Het is een zwart gat."
Reactie van Hedy van den Bor op 22 mei 2023, 19:12
"Ik ben mijn man op 22-2-23 door zelfdoding verloren hij had zich tot 2 x toe opgehangen. De eerste keer was op 30-8-22’ toen heb ik en mijn dochter hem gevonden en zijn we met reanimeren gestart die keer heeft hij wel overleeft."
Reactie van Hedy van den Bor op 22 mei 2023, 19:09
"Ik ben mijn man op 22-2-23 door zelfdoding verloren hij had zich tot 2 x toe opgehangen. De eerste keer was op 30-8-22’ toen heb ik en mijn dochter hem gevonden en zijn we met reanimeren gestart die keer heeft hij wel overleeft."
Reactie van Danielle Penninckx op 6 mei 2023, 16:32
"14 dagen geleden heeft m’n zoon van 39 zich verhangen. Hij had een heel goede relatie, een goed werk en leek naar de buitenwereld een gelukkig iemand. Maar ik wist beter, hij zat vaak met zichzelf in de knoop, stelde het leven steeds in vraag en was bipolair. Ondanks zijn nieuwe grote liefde, bleef hij twijfelen aan zichzelf. Een bijkomend probleem was alcohol. Hiervoor nam hij al 16 maand antabuse, en dit werkte wel. Toen dit product uit de handel werd genomen is alles in versneld tempo gegaan. Nog 2 weken super veel gedronken en uiteindelijk het einde. Ik ben verdrietig maar ergens begrijp en respecteer ik zijn keuze. Hij heeft mij vaak gesproken over de onrust en hoe graag hij uiteindelijk die rust in z’n hoofd wou. Het is nog heel recent maar soms vraag ik mij af waar ik de moed haal om verder te leven. Ik praat vaak tegen hem en soms word ik wel boos. Maar nu besef ik dat iemand heel graag zien soms ook betekend iemand loslaten. Wel deze gedachte houd mij op de been, je wou dit en nu heb je dus uiteindelijk je rust. 😥"
Reactie van H op 19 apr 2023, 01:39
"Mijn vader verloren door zelfdoding nu 40 jaar later nog heel veel verdriet van geweldig lieve man het ergste is om geen afscheid te kunnen nemen"
Reactie van Selina op 27 okt 2022, 20:47
"Pijnlijk om alle anderen berichten te lezen maar toch geeft het troost om te weten dat ik niet de enige ben. Op 30-08-2022 ben ik mijn moeder verloren die na een jarenlange strijd tegen de depressie,slapeloosheid en psychoses helemaal op was. Ze is van een flat 8 hoog moeten springen omdat ze geen euthanasie kreeg. Helaas was op dat moment mijn dochter precies 1 maand oud. Gelukkig hebben zij elkaar nog een keer gezien en is zij niet enkel een moeder maar ook een oma geweest in haar tijd op deze wereld. Ik mis haar iedere dag. Ik word overspoeld door allerlei emoties. Verdriet,woede,opluchting en allerlei schuldgevoelens. Soms ben ik zelf erg somber en zie ik het niet meer zitten zonder haar."
Reactie van Hanneke op 24 apr 2022, 12:58
"Ik wilde nog even een paar tips doorgeven ik ben Hanneke en ik ben weer gaan sporten en ik doe spelletjes met de ouderen onder ons in het dienstencentrum bij ons op het dorp thuis blijven was voor mij geen optie ik doe ook nog andere dingen gewoon om bezig te zijn en voor afleiding ook ben ik naar een trauma psycholoog geweest ik heb Emden gehad. Ook bij de ergotherapeut heb ik gelopen maar je moet het uiteindelijk allemaal zelf doen Sterkte iedereen die dit heeft meegemaakt"
Reactie van Hanneke op 24 apr 2022, 12:45
"Ook ik heb mijn man (69) verloren door zelfdoding ik heb hem zelf gevonden hij was totaal verbrand ik weet niet hoe ik dit moet verwerken ik krijg steeds flitsen terug van het gebeurde ook heb ik nadien lichamelijke klachten gekregen en het ergste was daarna dat mensen me gewoon lieten stikken ook ik heb veel aan gedacht voor mij hoef het niet meer maar ik ben christelijk en ik weet dat je je eigen lot niet in je eigen hand mag nemen mijn man zag geen uitweg meer door zware depressie hoe ik geprobeerd met hem te praten we konden geen afscheid nemen kist was dicht verschrikkelijk ik mis hem zo erg maar ik begrijp nu als je zo ver weg bent en het niet meer weet dat dit voor hem de oplossing was niet op deze manier het is heel erg als Keke man zo terug vindt het is nu een jaar geleden en nog huil ik veel"
Reactie van Riens op 26 mrt 2022, 00:16
"Iemand met een depressie is in een speet gevallen. Eerst ondiep, nog goed te bereiken door de naasten en kan ook nog opkrabbelen met hulp. Maar als je dieper in de spleet komt, wordt het moeilijker om er uit te komen en wordt hulp van je naasten ook moeilijker. De spleet is grillig en wordt steeds smaller. Als je niet verder kunt zakken, zie je geen licht meer. Je bent verscheurd van verdriet. Zelfs huilen lukt dan niet meer. En dan is er maar 1 uitweg. En als naaste moet je dan niet boos worden, want het is onmacht en ondraaglijk verdriet. Dank dat je haar of hem gekend hebt, en lief had, zelfs nu nog liefhebt, en vertrouw er op dat diegene nu zonder verdriet en zonder angst ergens is waar het goed is. Het zou fijn zijn als je er op vertrouwt, dat je ook herenigd wordt. Dat vermindert je verdriet. Ik schrijf dit, omdat ik al heel lang dezelfde gevoelens heb als anderen die uit het leven gestapt zijn."
Reactie van Jenneke op 19 feb 2022, 08:45
"4 januari 2022 belde mijn zoon mij op het werk en ik hoorde meteen de paniek en angst in zijn stem. Mijn man,zijn vader had zich verhangen. Mijn wereld is ingestort,de toekomst die we voor ons zagen is afgekapt. Dit was zo onverwachts,zo ondenkbaar,niet Hij!! Hij was de liefste man die je maar kon hebben,naar mij ,naar de kinderen en naar mensen om hem heen. Het leven heeft ons vele klappen uitgedeeld en hij heeft niets kunnen verwerken maar alles weggestopt. Deze corona tijd is hem uiteindelijk fataal geworden. Weinig sociale contacten,weinig te doen om te kunnen ontspannen. We weten dat hij er niet bewust voor heeft gekozen om eruit te stappen,maar het is wel gebeurd. Ons achterlaten met een vreselijk trauma,zoveel vragen,zo ontzettend veel verdriet. Niet te doen dit,wat een hel!!!"
Reactie van Marian op 22 jan 2022, 15:30
"Hallo allemaal, mijn man is op 17 Dec 2019 tegen een boom gereden. Ik zou heel graag in contact willen komen hier met lotgenoten zodat wij elkaar kunnen helpen en steunen."
Reactie van Beeb koelman op 16 nov 2021, 22:37
"Oke ,dit is al 13 j geleden..maar voor mij nog of het gisteren was ..je daar vinden ..opgehangen aan je zelf gevlochten koorden..ik hield zo van je ...je was mijn leven...en nog ...waarom ?"
Reactie van Ikku op 10 okt 2021, 12:21
"Zo verdrietig en zo boos op me zelf mijn vriend heeft 13 september 2021 zijn eigen van het leven beroofd met overdosis insuline .had heb de 2x daarvoor kunnen redden om de ambulance te bellen maar nu stuurde hij me niks .mijn schuld gevoel is zo groot en voel dat me eigen leven ook niet veel zin meer heeft .de pijn de schuld is enorm ik mis hem had meer met hem moeten praten .ik heb hem zelf gevonden de foto gaat nooit meer van me netvlies wat ben ik stom geweest om het niet te herkennen.wat is het leven zinloos zo voelt het voor mij .voel me zo alleen met zoveel vragen"
Reactie van Rob op 14 mei 2021, 17:06
"Op mijn 21ste mijn moeder verloren en gevonden na verhanging op zolder. Termijn van 5 maand nadien twee keer zus gevonden. Mislukte poging verdrinking en mislukte poging overdosis medicijnen. Bij dit laatste kon ik haar leven redden door accuraat te handelen. Enkele jaren nadien lag ik in het ziekenhuis (maagbloeding) en kwam ik wakker en zag mijn kamergenoot dat zich had verhangen aan beugel boven bed. Net op tijd kunnen redden door hulp te roepen. Enkele jaren nadien met een vriendin tot een eind in de nacht telefonisch gesprek en na gesprek een mislukte poging overdosis. Ik merkte totaal niets vreemds op tijdens gesprek. Enkele jaren nadien zag ik toevallig om middernacht iemand op Facebook afscheid nemen. Ik volgde even dat schrijven op Facebook en twee vriendinnen van haar (ik kende ze niet persoonlijk) die erop inpraatte maar namen het niet serieus genoeg volgens mij. Ik belde de politie (9 minuten mee aan de telefoon gehangen - ik had geen adres maar wel de naam van haar dochter en man) de hulpdiensten waren er net op tijd bij. Bij dit alles nooit geen psychologische hulp en of ondersteuning gehad. Ben er nu 49 en door een trigger verleden jaar is alles naar boven gekomen. Diagnose: meervoudig complex posttraumatisch stress syndroom. Sinds mijn 21ste op automatische piloot verder geleefd en nu is àlles opengebroken. Al een jaar aan het strijden tegen mijn PTSS gerelateerde symptomen. Aub, zoek en vraag hulp bij zulke traumatische gebeurtenissen (!!!) Sterkte."
Reactie van Van Damme Sophie op 4 mrt 2021, 22:34
"Ik ben mijn man verloren door zelfdoding, nu bijna 8maand geleden😢. Ik heb hem gevonden boven op zolder waar hij die gruwelijke daad heeft gepleegd😢.... nog steeds blijft het voor mijzelf (en mijn dochter) ZO onwezenlijk dat hij er voor altijd niet meer is... wat een hoopje ellende ben ik iedere dag opnieuw! Het gemis, het intense verdriet, onmacht enz is echt ONdraaglijk en toch ‘moeten’ wij hier door... veel mensen zijn bruut in hun praten, soms voel ik mij ZO ‘alleen’😥😢😢. Graag zou ik weten hoe het nu verder moet met mij en dit verdere leven, want dit blijft voor altijd als een donkere schaduw over mijn hoofd hangen...😭😭😭."
Reactie van H op 20 dec 2020, 22:13
"Precies 35 jaar geleden stapte mijn grote liefde uit haar leven, na twee jaar van psychische strijd. Ze was 24. Iemand zij me - weet je, ze is niet echt dood, zolang er nog iemand aan haar denkt. En dat heb ik dus gedaan, tot vandaag aan toe. Ik voel haar vaak dichtbij maar ze is altijd zo verschrikkelijk ver weg, Ik ben vergeten hoe haar ogen waren. En mijn dagen raken op."
Reactie van ben buschman op 13 nov 2020, 08:10
"Ongelooflijk, wat een leed toch. Waarom is er niet een forum waar deze mensen samen kunnen komen? Voor wat dan ook. Ook 113 voorziet hier niet in. Werkgroep Verder ( België) ken ik, maar zoiets zou er ook in NL moeten zijn en ja, niet via Facebook van een psycholoog. No offense."
Reactie van Mariette op 7 apr 2020, 04:21
"10 dec 2018 maakte mijn man een einde aan zijn leven,na 6 jaar psychische crisis. Ik heb al die jaren voor hem gevochten,paar keer zelf er bijna aan onderdoor gegaan. GGZ en directe omgeving/ ons ' sociale netwerk' heeft hem/ ons/ mij gigantisch laten barsten. Niet te verkroppen,dat vreet nog steeds aan mij. Ook na zijn overlijden zo goed als niks van mensen gehoord. Dat is nog het ergste van alles. Ik ben ontzettend hard aan het werk om mijn leven weer leefbaar te krijgen maar het is vreselijk zwaar. Soms hoeft het leven voor mij ook niet meer,verlang ik er naar om weer bij hem te zijn. Maar ik knok door,voor mijn kinderen en kleinkinderen en omdat ik altijd een knokker ben geweest. Wat ik meer dan ooit nu weet is hoe beperkt mensen kunnen zijn....onmacht,weet ik het hoe je het moet noemen maar het is ronduit KLOTE hoe mensen het laten afweten in tijden van NOOD. Ik wens het niemand toe om ooit op deze manier zijn partner te verliezen en met zoveel pijn en verdriet achter te blijven...."
Reactie van Soes op 27 feb 2020, 18:04
"Mijn zoon is opgehangen door een kofferbelt ik was 2 weken in het buitenland voor mijn zieke vader mijn zoon zij ga jij opa bezoeken als jij terug kom ga naar Miami met mijn vrienden die pas geslaagd waren door de harde studie dat al afgerond was. Die avond was ook nog naar de bios geweest en heel veel pret hadden samen zijn vrienden Hij had zijn auto aan zijn nicht geleend ,hij was al onderweg naar bios belde mijn zus of hij hun naar een show wou afzetten bij een stoplicht heeft hij van stuur verwissel zodat de nicht zijn auto mee kon nemen en zij hem bij bios kon afzetten want van daar kon hij met zijn vrienden meerijden. Na de bios heeft een van de beste vriend die hij al jaren kende afzet bij mij zus voor de deur om zijn auto terug te halen, maar de nicht was inslaap dus kwam hij lopen naar huis terug. Mijn gevoel klopt er iets niet ik heb de jongens gevraagd of depressief was of hij boos hadden ze iets gemerkt maar iedereen vertelt hij erg opwekt niks gemerkt en dat ze veel lol hadden zoals altijd, ze ook wat gegeten . Bios was ongeveer om 1.00 afgelopen ze hebben gezellig gehad De beste vriend die al jarenkend die zij laat ik je gewoon thuis afzetten want ik ga toch langs je huis mijn zoon zij nee zet me bij mijn nicht, zo dat ik mijn auto kan meenemen zogedaan gezeg heeft de vriend hem afzet maar bleek dat de nicht in slaap was gevallen. Lopen terug thuis gekomen heeft geslapen ik was er niet vader kwam thuis die in avond hij hem gezien Het was ongeveer al 4.00uur in ochtend Vader heeft hem een boks gegeven toen ook naar bed gegaan. Mijn zoon is om 10uur s'morgens wakker worden volgens de vader Mijn zoon ging nooit zo vroeg uit bed als hij opstapt is geweest vooral niet in de weekend . Volgens de Florences onderzoek is hij om 1.00uur zaterdag overleden door zich opgehangen in de kelder Die kofferbelt had alleen een grote knoop en er was een groot opening dus hij had nog gered kunnen worden mijn zoon was geen zielige jongen hij was altijd vrolijk ,een jongen die áltijd vooruitgang geboekt, een heel deftig jongen hij is aangetroffen in zijn boxershort, stel dat het zou doen dan zou netjes gekleed zijn . Hij heeft diep geslapen want liet altijd een beetje spug in de zij lippen smorgens. En de grote frustratie bij mij is dat vader zo veranderd is als iets vraagt zeg denk je dat ik hem heb opgehangen hij zij ook op zijn sterfbed te zeggen wat er die avond is gebeurd hoe moet ik verder met zo een antwoord. En ik vraag me af hoe vertrouwelijk is zo een florences onderzoek is. Waar kan met al deze vragen ik ben ook naar politie geweest maar die willen mij niet helpen wat moet ik loop dag en nacht ermee"
Reactie van Annie op 28 jan 2020, 21:45
"In septc2005 liep mijn man na een depressie voor de trein . In 2017 mijn 2e man die zichzelf verhing hoe kan ik hier ooit mee om gaan?"
Reactie van Frits op 28 jan 2020, 11:31
"Na 48 jaar samen is mijn echtgenote in juni 2019 uit het leven gestapt. Ik ervaar haar nog op alle momenten van de dag. Ik besef na maanden pas hoe hard ze gevochten heeft tegen haar eigen negatieve gevoelens en gedachten. we hebben veel bijgepraat en ook professionele hulp gezocht maar toch kon ik haar de innerlijke rust niet geven die ze zocht. Wat haar zo onrustig maakte kon ze zelf niet verwoorden , alles, niets ! Het zwarte beest bleef maar groeien. Het einde kwam nog onverwachts. Had ik haar kunnen tegenhouden? De waarom vraag , wat had ik beter kunnen en moeten doen om haar te helpen blijven een zwart spook. Ik mis haar heel erg, het had nog zo mooi kunnen zijn. Ik moet leren beseffen ze komt nooit meer terug en alleen de herinneringen blijven."
Reactie van Peter op 5 dec 2019, 16:38
"Negen maanden heeft het mogen duren, negen heel gelukkige maanden. Mijn geliefde had haar werk als verpleegkundige na 25 jaar opgezegd en kwam bij mij wonen. Een hele zomer lang konden wij van elkaar genieten. Eindelijk had ik mijn maatje gevonden, en zij leek ook super gelukkig, en alles verliep in geweldige harmonie. Een pracht van een vrouw, uiterlijk en innerlijk. Altijd vrolijk en sociaal. Ze zou half-time beginnen in een mooie boetiek vlak bij huis, en we hadden volop plannen om verre reizen te maken. Wij steunden elkaar volledig, hadden openhartige en diepgaande gesprekken en voelden elkaar heel goed aan. Ze had met niemand ruzie, wel had zij het gevoel dat haar ouders haar niet voor vol aanzagen, het contact was zeer schaars ook al waren het onze overburen. Aan haar enige broer en zijn partner had zij tot twee maal toe gevraagd om als zij eens in de buurt waren om kennis te maken en ons appartement te tonen, maar ook al was hij tot 2 keer toe aan de overkant, hij is niet gekomen. Mijn kinderen hadden ons inmiddels ook de rug toegekeerd. Maanden geen contact, ook niet met de kleinkinderen. Heeft het daarmee te maken dat ik haar midden oktober s’ochtends in coma heb aangetroffen ? Pas in het ziekenhuis kwam het besef dat zij zich moedwillig had ingespoten met een pen insuline, die nota bene mijn diabetische zoon een half jaar tevoren in mijn koelkast had achtergelaten. Nooit meer bij bewustzijn gekomen en enkele dagen daarna stierf zij. Geen brief, geen tekenen van depressie, totaal geen vermoeden wat zij zich en mij zou willen aandoen. Mijn wereld en toekomst zijn ingestort, alle dagen zijn het uitersten van emoties, van verdriet, gemis, van medelijden tot woede en van boosheid tot schuldgevoel etc. Een geluk is dat ik heel veel steun van mijn zussen en broer heb mogen ontvangen. Maar ik huiver bij het nadenken over de toekomst. Dat zij er nooit meer is. Al die onbeantwoorde vragen en het terugkijken op dit horrorscenario. Kan ik mij ooit nog eens binden ???"
Reactie van Marjolein op 27 nov 2019, 20:32
"Tja, daar zit ik dan met twee knappe jongens van 2 en 5 jaar oud. Het idee dat mijn man zo eenzaam is geweest en alleen heeft moeten strijden, raakt mij nog het meeste. Door de intense gesprekken die wij hebben gevoerd. En alle openheid die hij heeft gegeven, hebben we hulp gezocht. 2 jaar terug kreeg hij de diagnose 'Depressie' Zijn keuze om zichzelf van het leven te ontnemen kan ik vanuit hem begrijpen. Maar de wreedheid en het oneerlijke aan dit verhaal vreet me op. Hij was zo waardevol voor mij en onze jongens. Het is heftig om te realiseren dat hij dat zelf niet kon zien. 21 september heeft hij de beslissing genomen. En uit het leven gestapt. De emoties schieten alle kanten op. Liefde is niet loslaten, maar op een andere manier vasthouden. Zo probeer ik elke dag door te gaan."
Reactie van Koosje op 13 nov 2019, 16:57
"Het is nu 2 maanden geleden dat mijn broer zichzelf heeft opgehangen. Hij zat al niet lekker in zijn vel, maar ik wist niet dat het zo diep zat bij hem. Ik wist dat hij depressief was, maar na 2 maanden kan ik nog steeds niet bevatten dat hij het leven niet zag zitten. Dat hij deze daad als enige uitweg zag. En ik probeer met veel moeite mijn leven bij elkaar te pakken. Met vallen en opstaan. Want ik zal hem voor altijd missen;(, my big brother"
Reactie van Maria op 3 nov 2019, 17:33
"Vijf weken terug me broer gevonden .het ergste wat je kan gebeuren leven nu op zijn kop vreselijke spierspanning boos zijn verdrietig zijn sterk willen zijn voor me ouders maar gadver wat is dit moeilijk proberen door tegaan lichaam werkt erg tegen maar ik wil zo graag verder 😭😭😭😭😭"
Reactie van miekebelt op 24 okt 2019, 23:06
"Geen woorden voor. 22 jaar geleden gebeurde het, wat? het trauma, ik vond jou."
Reactie van Marieke op 24 okt 2019, 20:33
"Dertien jaar geleden begon je tegen mij te praten op de trein. Ik had een relatie, maar je deed me iets...we hielden contact en spraken misschien zes keer af in de jaren die volgden. Ik wees je twee keer af, ook al had ik gevoelens voor jou. Het contact verwaterde, en stopte daarna helemaal. Het is zeker tien jaar geleden dat ik je nog gehoord had. Nog altijd zit je in mijn gedachten, maar op facebook vind ik je niet meer. Dan maar Google proberen...wat ik toen las, brak mijn hart . Je was er niet meer...wat is er gebeurd?? Op het rouwbericht staat 'dank aan een psychiatrisch centrum'...wat heb je gedaan? Ik weet het niet...je vader heeft vroeger zelfmoord gepleegd, dat weet ik wel. En je had schrik dat je ooit hetzelfde zou doen. Er is een leegte in mijn hart, ik ben gebroken door de gedachte dat je er niet meer bent. Dat ik je nooit meer zal spreken of zien, dat ik nooit zal weten wat er gebeurd is. Als het al zelfmoord was, waarom? Had het met mij te maken? Die onwetendheid is vreselijk, het gemis ondraaglijk. Het is mijn eigen fout, ik heb ons nooit een kans gegeven en nu is het te laat... Dit is nu mijn leed om dragen."
Reactie van Annelies op 19 okt 2019, 16:21
"3 weken geleden mijn zus verloren na een korstondige depressie. Ze praatte wel over zelfdoding maar zei dat ze het niet durfde. Na 4,5 mnd is ze voor de trein. Hoe kan iemand die nog geen dag ziek is geweest dit overkomen? Het is niet te bevatten."
Reactie van elly op 14 okt 2019, 19:31
"2 juni dit jaar een 17 jarige vriendin verloren door zelfdoding,nu 4,5 maand na haar sterven, het kwam niet onverwachts, iets waar we al 3 jaar bang voor waren,maar als het dan zo ver is, bizar. inhoudelijk hoe ze overleden is etc deel ik liever niet,ze heeft op verschillende nieuws paginas gestaan tot buitenland aan toe ."
Reactie van Chris op 3 okt 2019, 20:10
"Op eind juli 2018 heeft mijn vader onverwachts een einde gemaakt aan zijn leven. Hij kwam niet thuis en zijn gaan zoeken, uiteindelijk na lang zoeken bleek hij in een hotel te zitten en had hij zelfmoord gepleegd. Volkomen onverwachts, hij heeft gelukkig een filmpje en brieven achtergelaten met een “verklaring”. Maar al had hij 50 kantjes volgeschreven, geen antwoord is helder genoeg voor mij.. ik mis hem verschrikkelijk, elke dag is nog een gevecht.. En het gemis is groots, zo groot."
Reactie van Tremmal op 25 sep 2019, 20:30
"Juni 2018 krijgen we bericht van de politie. Ik moet de fiets en tas identificeren en ontvang daarna de trouwring van mijn vrouw. Na anderhalf jaar begint mijn/ onze verwerking op gang te komen.. Ik vergeef haar en heb haar lief ...maar de verwerking is onmenselijk."
Reactie van Cici op 24 sep 2019, 18:37
"Reactie van Suzanne op 13 feb. 2019 16:23 ik zou zo graag met u in gesprek gaan. Ik ben mijn broer 6juli 2019 verloren door de trein, hij was 23 en ik ben zelf 21, ik zou graag weten hoe u er nu mee omgaat"
Reactie van Hilde op 30 aug 2019, 20:20
"Heel erg veel sterkte en draagkracht voor alle mensen, die als nabestaanden hun weg proberen te vinden om met zo'n groot verlies om te gaan. Ik hoop dat de liefde die er altijd al was, er mag zijn, en mag blijven bestaan."
Reactie van Helmy Stolwijk op 9 jul 2019, 18:33
"Ik vond mijn man op de zolder, zijn polsen en slagaders doorgesneden, hij leefde nog dus ik heb alles afgebonden, op zijn gezicht geslagen met de woorden, blijf bij me we gaan je redden, alles komt goed etc. Ik had 4 plekken strak afgebonden en geloofde gewoon dat ik hem gered had. Maar toen moest ik van de man van 112 zijn hoofd omhoog leggen en toen had hij ook nog zijn keel doorgesneden. Dat kon ik dus niet afbinden. Totaal onverwachts, hij was niet ziek, 65 jaar alles voor de wind gegaan en toen in een keer een tegenvaller, eentje waar we samen gewoon uit hadden kunnen komen maar voor hem dus onoverkoombaar. Die tegenslag onderga ik nu alleen maar het was zo mooi geweest als we dat samen hadden kunnen doen."
Reactie van Adrie op 26 jun 2019, 21:22
"Ik heb 5 mrt jl mijn man verloren door zelfdoding door ziekte zag hij het niet meer en ik had oogkleppen op niet in de gaten dat hij zo slecht in zijn vel zat ik had beter moeyen opletten helaas had ik het niet door"
Reactie van Wilma op 15 jun 2019, 08:00
"Ruim 7 maand gelden heeft mijn dochter het gedaan. Dit na 6 jaar thuis wonen weer bij ons. Met veel worstelingen om goede behandeling en hulpverlening te krijgen. Geen geschikte woonplek kunnen vinden. Uiteindelijk zou behandeling starten maar was ze op en kon ze niet meer. Ze verlangde zolang al sterk naar bij Jezus te zijn. Dat is onze grote troost dat ze daar is. Ze schreef ook: tot ziens alle lieve mensen om me heen, pap en mam. Maar ons gemis en verdriet is zo groot. En ook ben je nu pas bezig met alles wat we meegemaakt hebben voor haar heengaan. Haar lijden was groot."
Reactie van Suzanne op 13 feb 2019, 16:23
"Mijn zoon van 22 jaar is eind december jl op het spoor gaan liggen. Vermoedden we. Hij werd gevonden tussen de rails. Hij was net terug van een weekje vakantie met mijn ex-man bij zijn broer in Budapest. Ik was jarig die dag. De volgende dag werd ik gebeld door de politie. Toen ik hem zag in het mortuarium wist ik het zeker. 09 februari jl zou hij 23 jaar geworden zijn. Morgen komt de begrafenis ondernemer bij mijn exman zijn as brengen. Benny heeft nog een oudere broer en zus. We moeten verder maar ik weet bij God niet hoe. Vandaag heb ik een slechte dag. Koorts. Griep. Pijn. Doodsgedachten. Schijnt normaal te zijn, zeggen ze. Benny was net aan het genezen van een heftige psychose. Wat die jongen heeft moeten lijden.. Het is verschrikkelijk."
Reactie van Gerard op 22 jan 2019, 05:37
"1 december 2018 storte mijn wereld in toen ik mijn vrouw vond. Ze kon het leven niet meer aan vanwege slapeloosheid en continu hoofdpijn. Eerst de schrik, daarna leefden ik en mijn kinderen in een soort waas. Allerlei emoties en gedachten gierden door ons heen. Onbegrip, schuldgevoelens zoals wat als, waarom en had ik maar. Veel verdriet, boosheid en toch begrip over waarom vanuit haar positie. Je kan zoiets niet plaatsen. Alleen op ten duur accepteren met de gedachte dat ze nu eindelijk de rust heeft gevonden waar ze al die tijd naar verlangde. Maar God was is dat moeilijk."
Reactie van Maud op 21 nov 2018, 15:59
"Beste Tina, heel herkenbaar. Ik heb het zelfde meegemaakt. Aankomende zondag is het 24 weken geleden voor mij. Ik ben eerst ook heel boos geweest op haar, dat ik haar vond. Ze had met mij afgesproken die dag. Maar dat heeft zo moeten zijn..."
Reactie van Tina op 22 jul 2018, 05:49
"Vandaag is het weer zondag. 6 weken geleden vond ik mijn vriendin nadat ze zelfmoord gepleegd had. Ik heb het gevoel of ik in een achtbaan zit die van hot naar her gaat qua gevoel en gedachten. Boos, verdrietig, opgelucht, schuldig, begrip voor hoe jij je op het laatst voelde tot onbegrip dat een mens niet meer het mooie van het leven kan zien. Maar dat alles is zo vermoeiend. Ik zou je het liefst gewoon bij mij hebben maar dat gaat niet meer. Dus nu weer een zondag doorkomen..."

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje