0
Terug naar overzicht

Een wel heel vreemde kist...

28/04/2016
Redactie
Delen:
vreemde kist

Mijn moeder is dood. Ze was ziek en we wisten dat het ging gebeuren. Toch weet je nooit wanneer en ben je er niet echt op voorbereid wanneer het dan gebeurt. Van te voren had ik al contact opgenomen met uitvaartondernemer Bob. Hij had een informatieboekje meegegeven. Ik had dit op mijn beurt aan mijn vader gegeven, maar hij vond het niet nodig om er al in te kijken.

Samen de wensen van mijn moeder bespreken

De uitvaartleider werd gebeld en had wellicht verwacht dat we het een en ander al hadden uitgezocht, dit omdat ik al informatie had aangevraagd. Jammer maar helaas, dit was dus niet het geval. Hij mocht zijn verhaal dus helemaal van voren af aan beginnen. Er komen dan best wat vragen op je af; een week om alles te regelen is eigenlijk niet veel. Mijn vader wist gelukkig best wat dingen te vertellen die mijn moeder wenste. Zoals begraven worden en een katholieke kerkdienst met een Gregoriaans koor bijvoorbeeld.  En dat het Gilde, waar ze lid van was, een laatste eer met de vlag zou brengen. Al pratende kwamen we telkens een stukje verder en werden er steeds meer persoonlijke dingen ingebracht. Ieder nam een taak op zich, omdat het ook goed voelt om zelf wat te mogen doen. Het voelde heel prettig als gezin om hier samen over te bakkeleien, totdat er iets heel vreemds gebeurde...

"Een trog, dat is toch een voederbak voor varkens?!"

De kist kwam ter sprake en mijn vader veerde op, hij kreeg blijkbaar een ingeving. Achter de schuur stond nog een oude houten trog, die was hiervoor geschikt. Ik schrok me wezenloos! Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd: "Een trog, dat is toch een voederbak voor varkens? Hoezo is die geschikt voor mijn moeder? Welke idioot legt haar in zo'n apart geval? Ze is toch geen voer voor wroetende dieren geworden? Was mijn vader GEK geworden?" Gelukkig gilde ik het niet uit en dat kwam vooral doordat de uitvaartondernemer er met de 'gewoonste' blik op reageerde met de woorden "Laten we eens gaan kijken of deze geschikt is." Hij somde gelijk een aantal zaken op, die een kist blijkbaar geschikt maakt:

  • Het is van belang dat het niet te zwaar is om te dragen, samen met Rikie erin;
  • We zullen de lengtemaat moeten opmeten om te zien of ze er geheel in past, want een liggend mens heeft net wat meer lengte nodig dan dat hij groot is;
  • Het is van belang dat de bodem gesloten is, vanwege het feit dat een lichaam nog vocht kan verliezen;
  • Jullie zullen moeten bedenken hoe je Rikie dan wilt bedekken, of dat je er een deksel voor wilt laten maken.

Toch niet zo geschikt?

Gezamenlijk liepen we naar buiten en de trog werd vanachter de schuur in de wei geplaatst. Het was een enorm ding op vier schuine poten van hout. Het eerste wat me opviel was dat de planken op de bodem niet helemaal gesloten waren. Er waren dus flinke gaten in te vinden. Probleem één! Het dichten van de bodem was noodzakelijk en wat moest er bovenop komen? Wilde mijn vader er een kist van maken? De wet schrijft immers voor dat een lichaam bedekt wordt. Verder moesten de poten er afgezaagd worden, want een graf werd nu eenmaal niet nog dieper gegraven... Tjee, een hoop werk zou dit zijn. "JIPPIE!", dacht ik. Ook al ben ik opgevoed met het spreekwoord 'waar een wil is, is een weg'... ik voelde dat dit 'm niet ging worden. En jawel, er werd die middag besloten dat we een kist uit het boek gingen uitzoeken. Pfieuw!

En toen viel alles op zijn plek...

Tijdens het eten 's avonds overviel me nogmaals het vervelende gevoel (rouwen maakt dat je opeens hevige emoties voelt) dat ik eerder die middag kreeg. Hoe had mijn vader het in zijn hoofd gehaald dat hij zijn liefdevolle vrouw in een trog had willen leggen? Ik huilde hard en schreeuwde die vraag zowat uit. Toen kwam het verhaal wat hierbij hoorde en viel alles op zijn plek. Mijn vader was in de zomer de schuur aan het opruimen en haalde een trog tevoorschijn. Mijn moeder, die nooit iets weg kon doen, vond dat dit oude handgemaakte ding niet mocht worden weg gegooid. Om haar beweegreden luister bij te zetten was ze er pardoes in gaan liggen en had ze uitgeroepen: "Desnoods kun je me hier ooit nog in begraven!" Vervolgens was mijn vader lachend en verliefd naar haar toegelopen om haar te knuffelen en kussen, om de gekke fratsen van mijn moeder te beantwoorden.

Ah, wat lief! Dit klonk wel als mijn ouders. Vrijend in een trog, midden in de wei... Nu kon ik vrede hebben met waarom mijn vader opeens aan de trog had moeten denken die middag. Gelukkig, hij was niet gek geworden. Maar stiekem, heel stiekem... ben ik wel nog steeds blij dat het toch niet de trog is geworden... 

Delen:

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit artikel.

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje