0
Terug naar overzicht

Foto’s – om nooit te vergeten!

17/05/2019
Marian Schutte
Delen:
foto's om nooit te vergeten

Foto’s uit de oude doos zeggen net zoveel als foto’s die een uur geleden zijn gemaakt. Alleen zien we ze niet zo vaak. Maar áls we ze zien, dan gaat er een wereld van herinneringen open. Ik raad het iedereen aan: de kieken van vroeger eens uitgebreid bekijken. De fotoboeken op tafel, de thee in de pot en samen kijken en praten. Telkens weer!

Stille beelden

Herinneringen lijken stil te staan, maar ook mee te bewegen. Sommige vergelen wat sneller. Of ruiken muf. Net als de foto’s in de boeken. En juist die stille beelden brengen een geschiedenis tot leven. Ik kijk er graag naar. Ik ruik de vakanties, ik hoor ons zingen in het bos en ik voel de bruine sandalen aan mijn voeten. Dat jonge meisje, dat was ik. Nee, dat bén ik. Want hoe meer ik kijk, des te meer ik voel en (her)beleef.

"Dag oma"

Kort geleden vond ik twee foto’s van de uitvaart van mijn oma, meer dan 30 jaar geleden. Ik was ontroerd en blij verrast. Er had iemand bij de boom gestaan en foto’s van de stoet gemaakt. Zoals ik zo vaak bij een boom sta om foto’s te maken van een familie die een geliefde op de schouders neemt om hem of haar het leven uit te zwaaien. Mijn broertjes en een zusje staan op de foto. Ze lopen voor het eerst achter een kist. Ze zien hun vader en zijn broers de kist dragen. “Dag oma”, hadden ze kort daarvoor gefluisterd. Diep onder de indruk van het plechtige moment.

Intussen hebben ze heel wat mensen uitgezwaaid. Opa’s en oma’s, ooms en tantes. Maar ook vrienden, die jong en onverwacht het leven lieten. Het afscheid van hen was al even veelkleurig als hun leven was. De herinnering eraan ook, hoop ik.

Het afscheid voelen

En juist daar maken foto’s het verschil. Foto’s van afscheid gaan niet alleen over de dood, maar vooral ook over het leven. Wie naar de beelden van een uitvaart kijken kan, kan het afscheid voelen. En dat gevoel brengt je met gemak naar het leven dat aan de dood voorafging. Als fotograaf bij afscheid en uitvaart maak ik het telkens weer mee. “Nu kunnen we pas echt rouwen”, zeggen mensen me vaak als ik het boek met foto’s en teksten breng. Ze pakken het de eerste tijd bijna dagelijks en bij het zien van wat er allemaal gebeurde die dagen, voelen ze zich getroost. Ze wijzen naar wie er waren, ze lezen hoe mooi er gesproken werd en hoe fijn het was dat de kinderen tekeningen in opa’s kist legden.

Familieboeken

Praten over dood en afscheid doen we niet tussen neus en lippen door. We voelen ons onhandig omdat er tranen wellen, omdat we bang zijn voor ons grillige verdriet en omdat we niet weten wat we zeggen moeten. En vooral: omdat we bang zijn dat, als de tranen eenmaal stromen, ze niet meer ophouden. Rouwen gaat gemakkelijker met beeld erbij. Daar dient het fotoboek van de uitvaart dan ook voor. Een familieboek dat in de kast naast de andere familieboeken mag staan, dat gelezen mag worden, waar tranen op mogen vallen en vlekken in mogen komen.
Ik ben er dol op, op familieboeken. Telkens als ik bij mijn grootouders kwam, neusde ik erin en stelde ik vragen. Zo ontlook de familiegeschiedenis zich voor mijn ogen. Nu ik geen grootouders meer heb, kijk ik in de boeken van mijn ouders. Met mijn eigen verhaal. En met al even vergeelde foto’s.

"Nog even wachten"

Inmiddels schuiven de kleinkinderen ook aan bij opa en oma aan tafel om in de fotoboeken te kijken. Ze wijzen en stellen vragen. Over de kist op de schouders. “Wie lag erin, opa, en waar was jij?” En als opa vertelt dat hij met zijn broers de kist droeg en hoopt dat de neefjes dat over een poosje ook bij hem doen, is mijn neefje even stil en denkt na. “Nog even wachten, opa. Later als ik groot ben, draag ik jou. Nu eerst nog even samen foto’s kijken!”

Delen:

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit artikel.

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje