New York

Na weken ‘voorpret’ is het bijna zover. Morgen vertrek ik met twee collega’s naar New York! Nadat ik, na voortdurend uitstellen, eindelijk aan het inpakken van mijn koffer begin, word ik opgeroepen voor een specifieke melding. Voor de nabestaanden is dit een vreselijke dag, waarna hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn, terwijl ik de volgende morgen vroeg alsnog mijn koffer inpak en de herinnering aan de melding thuislaat. Op weg naar een nieuw avontuur.

Een weelderig wolkenlandschap

In het vliegtuig lees ik ‘Levenshaast’ van Ingeborg van Beek. Diagnose hersentumor. Met haar levensmotto Dum Vivimus Vivamus ‘Laat ons leven zolang we leven’, heb ik me, eigenlijk onbezonnen, in dit avontuur gestort. Gewoon doén. Terwijl ik lees over Ingeborg’s strijd met de hersentumor, haar verbeelding van de hemelpoort, kijk ik vanuit het raampje van ons fuchsiaroze vliegtuig op een weelderig wolkenlandschap. Zou de hemelpoort er zo uitzien?

Nadat we, toch wel tot mijn opluchting, veilig op JFK Airport zijn geland, begint de volgende uitdaging: een dolle taxirit naar het hotel. De koffers vliegen door de gele taxi en we zien tunnelmuren en medeweggebruikers op een haar na voorbij suizen. Na middernacht komen we gelukkig veilig aan bij het hotel, vlakbij Times Square.

Op funeraire missie

Onze funeraire missie van deze citytrip is het bezoeken van Green-Wood Cemetery en we hopen vooral binnen te komen bij The New York City Office of Chief Medical Examiner (OCME). Dit is wat je het NFI van New York kan noemen. Zij onderzoeken 8.500 onnatuurlijke sterfgevallen per jaar!  Al weken voor ons vertrek heeft mijn collega contact gezocht, maar vooralsnog is er geen reactie gekomen. Het lijkt mij een utopie dat we hier binnen zullen komen.

New York is groot en druk. Héél druk! Een non-stop kakofonie van claxonnerende auto’s en doorlopend loeiende sirenes. Dagelijks zie ik ambulances en brandweerwagens hun best doen om zich een weg te banen, er is bijna geen doorkomen aan. Ik vrees dat je vette pech hebt als je leven er hier van afhangt. Wolkenkrabbers met enorme, knipperende billboards. Drommen mensen, hun blik gekluisterd aan hun telefoon of starend in de verte. Haast! Ik loop er tussen als Alice in Wonderland.

Welkom in Amerika

Tussen alle luxe, pracht en praal, zitten en liggen de daklozen. Begin dit jaar telde New York 62.974 daklozen, inclusief 15.393 dakloze families met 23.110 kinderen. Wat mij raakt is de tegenstelling tussen de zwerver, die, voor wat kleingeld, met een vermoeide maar menselijke glimlach, de deur voor je openhoudt en het, zowel bij aankomst als vertrek op JFK, afgeblaft worden door de stoïcijnse douane. Welkom in Amerika…!

We proberen in contact te komen met uitvaartondernemers. Zij staan helaas niet te trappelen om ons te ontvangen. Maar bij Green-Wood Cemetery treffen we een enthousiaste vrijwilliger aan de poort. Hij vertelt met passie over ‘zijn’ begraafplaats en geeft ons de naam van de directeur. Deze is bereid tot een kort gesprek en zal proberen of we ergens een ingang kunnen krijgen in de uitvaartbranche.

Tussen alle toeristische bezoekjes, zoals aan China Town, Little Italy, Soho, Highline Park, een fietstocht door Central Park en urenlang shoppen, blijft mijn collega stug volhouden wat betreft een bezoek en hopelijk een rondleiding, binnen de muren van OCME. Ik heb die hoop al opgegeven, maar intussen heeft mijn collega wel telefonisch contact gehad.

Nagenoeg geen rouwwagens

In een stad met zoveel hectisch verkeer en criminaliteit is de dood geen onbekende. Toch zie je hier nagenoeg geen rouwwagens. Ik heb er slechts twee gezien, waarvan een op de begraafplaats. Het intrigeert me hoe het er achter de schermen van de uitvaartbranche toe zal gaan. We weten dat o.a. daklozen, doodgeboren baby's, mensen die geen begrafenis kunnen betalen of niet opgeëiste lichamen, begraven worden op Hart Island (een 101 hectare groot eiland bij New York, waar vanaf 1869 meer dan een miljoen doden zijn begraven in massagraven). Slachtoffers van (vermoedelijk) niet-natuurlijk overlijden gaan naar OCME.

Het is intussen de laatste dag van ons verblijf in New York. Mijn collega telefoneert wederom met OCME. En dan is daar eindelijk het verlossende antwoord: we mogen komen voor een interview. Een uniek bezoek van drie Nederlandse ‘mortuariummeisjes’ aan ‘het NFI’ van New York!

Missie geslaagd

Na het regelen van een bezoekerspas worden we hartelijk verwelkomd door de forensisch antropoloog en de man die alle facilitaire zaken rondom ingebrachte overledenen regelt. Ook de forensisch patholoog schuift aan. We hebben een interessant en informeel gesprek, waarin we ervaringen en kennis met elkaar delen. Hierna krijgen we ook een rondleiding door het mortuarium. Een mortuarium met een tienvoudige capaciteit van wat wij gewend zijn. We eindigen met een groepsfoto voor het gebouw. Een tastbare herinnering aan een bijzondere middag.

New York was een onvergetelijke maar once in a lifetime-ervaring. Alhoewel… Mocht er ooit een mogelijkheid komen om stage te kunnen lopen bij OCME dan ga ik zeker terug!