De klank van de liefde

Sommige mensen zijn, als ik in mijn herinnering terug zoek, altijd op de achtergrond aanwezig geweest in mijn leven. Jij ook. Cees, de sympathieke klasgenoot van mijn jongste broer. Jouw naam viel regelmatig bij ons thuis.

Draadjes die samenkomen

Tientallen jaren later. Soms kom ik je tegen in ons geboortedorp en ontmoet daarbij altijd die open, warme blik. Later hebben we via Hyves en Facebook een kijkje in elkaars leven en zo krijg ik ook contact met je grote liefde Gwen. De eerste ‘live’ ontmoeting met haar is als levend standbeeld Penny. Zittend aan een bureautje schuift ze me stilzwijgend een persoonlijk gedicht toe. Over de waarde van het leven, draadjes die samenkomen en ik zet een zelfgemaakt lichtje met een penny erin verwerkt voor haar neer. Hoe een winterse dag in januari in een voorjaarsdag kan veranderen!

Een aantal weken later zit ik bij Gwen thuis, aan de thee en een hazelnootgebakje. We praten en praten, ook Cees waait nog even binnen. En zo is er af en toe contact, een prachtige nieuwjaarswens, een vluchtige zwaai in het voorbijgaan, druk met onze dagelijkse dingen, druk met leven.

Geluk geef je door

Begin zomer plannen manlief en ik een barbecue met vrienden, waaronder Gwen en Cees. Een groepsapp volgt en met vier echtparen prikken we een datum. We delen lief en leed. Het door mij gemaakte lichtje wordt, als een echtpaar onder ons het moeilijk heeft, door Gwen ontstoken. Met de woorden: ‘Geluk geef je door, hoe mooi zoals dit lampje nu dienst doet als vuurtoren en brandt als er even niks te zeggen is.’ Losse draadjes vormen intussen een stevig koord.

Het ‘zomaar’ feest nadert en we verheugen ons erop. Uiteindelijk moeten Gwen en Cees afzeggen en we wensen Cees beterschap. Het wordt een gezellig tuinfeest met stralend weer. Behalve dat er een regen van slootwater over ons heen daalt van een sproeiende boer, lijkt er geen wolkje aan de hemelsblauwe lucht. Cees appt na het zien van de foto’s: Wat mooi! De volgende keer zijn we er zeker bij.

Donderwolk

Een week later landt er een donderwolk in de groepsapp. Cees heeft een kwaadaardige tumor.

Dagen gaan voorbij, in de hoop dat het nog weken, maanden mogen worden, maar die hoop vervliegt nog voor er een week voorbij is.

Ik bied Gwen aan haar te helpen met de laatste verzorging als het onvoorstelbare, schijnbaar onvermijdelijke zal gebeuren. Ik wens vooral dat mijn hulp voorlopig niet nodig zal zijn, maar blijf paraat. De zomer viert hoogtij en zorgt voor een hittegolf. We naderen de warmste dag. Ik wil niet dat Cees doodgaat en al helemaal niet op deze snoeihete dag. Mijn praktische kennis overschreeuwt mijn gevoel.  

Ik moet die dag naar een werkgerelateerde fotoshoot voor een glossy magazine. Ik had me er op verheugd, maar gezien de toestand van Cees lijkt het banaal en onbelangrijk. Ik maak me vooral zorgen om de afstand, voor het geval Gwen een beroep op me doet en ben opgelucht als ik weer thuis ben. Ondanks dat ik juist deze dag een sprankje hoop voel, komen toch de woorden die we geen van allen willen lezen: Cees is overleden. Even later rijd ik richting ziekenhuis, in uniform. Hoewel mijn witte pak me enigszins houvast geeft, voel ik vooral dat ik onderweg ben naar iets dat ik niet kan bevatten.

De klank van de liefde

Op de verpleegafdeling struikel ik over mijn gevoel en een tafelpoot. Ik omhels Gwen, ach, meisje toch. We brengen Cees naar het mortuarium en even later ben ik, in afwachting van Gwen met kleding, alleen met Cees.

Cees, Cees toch! Nadat ik de noodzakelijke, klinische handelingen heb gedaan haal ik Gwen en een vriendin op uit de hal, waar een vleermuis zweeft en buitelt. Cees! roept Gwen en zwaait hem na.

Samen met Gwen zorg ik dat Cees weer Cees wordt. En ondanks dat Cees daar zo stil aanwezig is, is de klank van de liefde tussen hen hoorbaar. Wat is het mooi en bijzonder getuige te zijn van deze liefde. Een liefde die zich niet zal laten overstemmen door de dood.

Tegen middernacht rijd ik naar huis. Terwijl Keane knetterhard door de auto schalt en ik met een schorre, verstikte stem mee galm, probeer ik te bevatten dat Cees er niet meer is.

Cees, de ‘Kerel’ van Gwen, trotse vader van 3 kinderen, talentvol gitarist (Cees wás muziek), David Bowie fan met iedere vezel, ‘Jonkheer van de klare snaren’ (Land van Ooit), maar bovenal de vriendelijke, markante, lieve man, waarover iemand op de uitvaart speechte: ‘Cees gaf iedereen het gevoel dat je er toe doet’. Wat was het een eer dat ik dit laatste stukje zorg voor hem heb mogen doen. Hij zal door velen en ook door mij gemist worden! De volgende dag ziet mijn collega, buiten bij het mortuarium, de vleermuis wegvliegen. In vrijheid.