0
Terug naar overzicht

Wanneer het eigen is...

30/11/2016
Redactie
Delen:
Uitvaart leiden

Mijn bij-vader, de ex-schoonvader, waarover ik vertel in mijn blog ‘Nieuwe vaders’, is overleden. Het is stil geworden. De zorg is voorbij. De onzekerheid ook. De stille zekerheid van zijn verstomde stem is hoorbaar. Een periode van herschikken is nu aangebroken. Wat belangrijk is mogen we houden, wat onbelangrijk geworden is mag nu ruimte maken.

Woorden dwarrelden langs mij heen

Ik heb geleerd dat ik, wanneer er iemand overlijdt die mij echt eigen is, nooit meer een grote rol wil bij die uitvaart. ,,Roulien, jij moet erbij, want jij weet hoe dit gaat’’. Klopt. Ik weet dat; voor een ander. Bij het gesprek met de uitvaartbegeleider zat ik er verslagen bij. We hadden de nacht doorwaakt doorgebracht en ik zag zo wit als mijn bij-vader zelf. Ik sloeg amper iets op en woorden dwarrelden langs me heen.

Ik de uitvaart leiden?

Desondanks dacht ik op dat moment nog steeds een goed plan te kunnen maken voor de uitvaartdienst. Dit is me gelukkig ook gelukt. Zo liet mijn tekst een aspect van hem naar voren komen waardoor ik hem in een perspectief plaatste, dat een ander licht op hem wierp. Zo wilden we dat. Zo eerlijk, oordeelloos en beschouwend. Dat doel is geslaagd, maar die verantwoordelijkheid was te groot voor mij, op dat moment. "Nu kunnen die en die jou ook eens zien vertellen!’’ Dat. Dat was te veel naast het verdriet. Ik kon geen afscheid nemen, maar moest het afscheid leiden en dat wil ik niet weer.

‘Eigen’ versus nog onbekend

Als het gaat om mensen die niet te eigen en nog onbekend zijn dan gaat zoiets als volgt. Ik kom binnen, ga zitten en peil de stemming van dat moment. Ik plan eigenlijk ook nooit iets. Het vertellen over de overledene komt vanzelf op gang. Op een gegeven moment pak ik m’n schrift en schrijf wat dingen op. Ondertussen analyseren we de persoon, kijken we naar iemands constante gedrag of karakter en verklaren we aan de hand van levensgebeurtenissen veranderingen in dat gedrag. Iemand is zoals ‘ie is doordat ‘ie zo is - door een karakter dus - en door omstandigheden! Beide tellen even zwaar mee, denk ik.

Gemis kan iemand even ‘heilig’ maken

Wil je dit bij je eigen mensen toepassen dan is dat altijd lastiger. Dat geldt bij leven natuurlijk al, omdat je jezelf ook op een bepaalde wijze tot iemand verhoudt, maar na de dood is dit nog weer anders. Gemis kan iemand even ‘heilig’ maken - over de doden immers niets dan goeds -, daarbij komt dat het perspectief voor die verhoudingen zoals ze werkelijk zijn vertroebeld kan zijn, door het verdriet.

Geleerd

Kortom: er heerst verdriet en dat kan verwarren. Door die verwarring wil ik mezelf niet meer bezighouden met regelzaken, wanneer het noodlot ooit weer toeslaat. Een kleine toespraak of een verhaaltje zal ik heus houden, maar het grote werk, het regelen en de uitvaart leiden, dat laat ik over aan de professional. Voor mij geldt in elk geval dat ik die rol niet weer wil dragen wanneer we eenmaal daar, bij de laatste woorden aanbeland zijn, bij mijn eigen mensen.

Eigen ogen

Die laatste woorden mogen zich dan vrij in mijn hoofd laten herhalen zonder dat de ogen van anderen nog langer op mij gericht zijn. Met mijn eigen ogen gericht op de tijd die dan afgesloten wordt, in dat laatste moment van de lijfelijke nabijheid van wie mij lief zal blijven.

Delen:

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit artikel.

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje