Ik weet niet wat er precies voor zorgde dat het verhaal van mijn dochter me zo raakte, maar de tranen kwamen. Een triest gevoel bekruipt me. Voordat ik als gastvrouw bij het Adamas Inloophuis aan de slag mocht, volgde ik samen met nog een groep nieuwe vrijwilligers de basistraining. Dit leverde twee dingen op: enerzijds kennis maar vooral ook verbondenheid onder de nieuwbakken collega’s. Het is altijd even wennen en je plekje vinden binnen zo’n nieuwe groep en als vanzelf trek je naar mensen toe waarbij je je op je gemak voelt.
Zij was zo iemand. Ze was prettig aanwezig, groot, brede lach, twinkelende ogen en als het iets te serieus werd, was daar een lach of een grap. Ik vond haar een leuk mens en iets in haar raakte me. Tijdens de trainingsuren die we met elkaar doorbrachten, werd duidelijk dat ze een flinke tas met inhoud op haar rug had hangen, maar wilde die tas vooral niet te zwaar laten worden. Ze wilde genieten van het leven met haar kinderen, familie en vrienden en kijken naar de toekomst. Ze zette hem opzij als hij in de weg stond, en droeg hem als dat nodig was.
Aangemeld als gastvrouw in het inloophuis
De reden dat ze zich nu aangemeld heeft als gastvrouw, vertelt ze, is dat ze als gezin hebben ervaren wat een inloophuis voor je kan betekenen wanneer je wordt getroffen door kanker. Ze vertelt dat eerst zijzelf en later haar dochter dit slechte nieuws kregen te verwerken. Het inloophuis was een plek voor ze geweest waar naar ze werd geluisterd als ze wilde vertellen over de gevolgen en angst. Een plek waar je mag huilen en lachen zonder je daar schuldig over te voelen en waar je als volwassene of kind kunt delen met lotgenoten. Zij wil nu graag iets betekenen voor andere gasten die het inloophuis bezoeken. We zijn er allemaal stil van en hier en daar rolt een traan. Opgelucht zijn we als ze vertelt dat het nu goed gaat met beiden.
Na de training gaan we aan de slag als gastvrouw. Omdat ik op een andere dag ben ingedeeld dan haar, zien we elkaar niet vaak. Zo af en toe bij een leuke workshop die we als gastvrouw krijgen aangeboden, een barbecue of een informatiemarkt waar we samen staan om het inloophuis te promoten. We praten, hebben lol, delen onze dromen en hebben een raakvlak als het gaat over onderwijs. We praten over het creëren van een nieuwe school waar kinderen vooral mogen zijn wie ze zijn, veel buiten in bomen kunnen klimmen en kunnen ontdekken waar hun kwaliteiten liggen. Haar passie om mensen zelf te laten ontdekken waar ze goed in zijn en waar ze blij van worden zonder regels, zet me weer even aan het denken.
Het afscheid
Als ik na een tijdje met haar afspreek om daar eens over verder te kletsen, een stukje te wandelen en koffie te drinken, vertelt ze dat het wandelen even niet lukt. Veel pijn in haar been. Het gaat niet goed en ze moet geopereerd worden en ik begrijp dat het goed mis is. Geen haar op haar hoofd die eraan denkt om in de put te gaan zitten en ze wil vooral over leuke dingen praten want daar wordt ze blij van. Ik merk dat ik het best lastig vind om te doen alsof het er niet is, omdat een duiveltje op mijn schouder in mijn oor schreeuwt dat het leven haar en haar kinderen een rotgeintje flikt. We kletsen, lachen, drinken wat en genieten van de zon. Ik geef haar een dikke knuffel en zeg: 'sterkte en tot de volgende keer!'
Een paar weken geleden hebben haar kinderen en wij (alle anderen), afscheid moeten nemen van deze unieke, positieve en strijdlustige vrouw. Tijdens de afscheidsdienst spreekt uit alles hoe ze gemist gaat worden, maar bovenal dat ze een oermoeder was die van de kleur geel hield. Haar kinderen waren haar alles, ze was zo trots op ze. Ze was naast moeder, de grootste fan en supporter bij de honk- en softbalwedstijden, ze zal nooit meer op de tribune zitten. Hoe verdrietig dat haar dochter vlak na haar crematie (vertelde mijn dochter), een toernooi in het buitenland had. Ik was geraakt toen ik vernam dat haar broer en schoonzus deze eerste wedstrijd zonder haar samen hebben beleefd en met haar mee zijn gegaan. Wat zal ze trots zijn!
.jpg)
.jpeg)
Reacties (1)