To Remember: Bastiaan. Een heel bijzonder jongetje.

In deze rubriek interviewen wij mensen over het ingrijpende verlies van hun dierbare. Dat kan een zusje of broertje zijn, een dochter, een vader, een kind, een vriendinnetje… Elk verlies is specifiek en niet te vergelijken met elkaar. Tijdens het interview vertellen mensen hoe zij hun rouwperiode hebben ervaren, maar ook hoe zij hun dierbare herinneren.

“Tot op de laatste dag van Bastiaans leven had ik hoop”, zegt Ulla Wolters. Om haar hals draagt ze een gouden ketting met zijn naam erop. Acht jaar geleden overleed haar pasgeboren zoontje in de operatiekamer. Hij had meerdere hartafwijkingen toen hij werd geboren, maar wel kans om te overleven. De artsen moesten het baby’tje opereren. Hij onderging twee hartoperaties van zes uur en meerdere katheterisaties. “Het was zo’n sterk mannetje. De artsen zeiden me: “Als je hem zo ziet zou je niet zeggen dat hij ernstig ziek is”,” vertelt Ulla. Tijdens de derde hartoperatie ging het mis. “Er kwamen veel meer complicaties bij die de artsen niet hadden voorzien. Ze belden me op met de boodschap dat ze de operatie moesten onderbreken.” Bastiaan stierf op de operatiekamer. Hij was toen tien weken plus een dag oud.

Verlies van broertje

Het was erg verdrietig, maar Ulla en haar man beseften later dat dit het beste was voor Bastiaan. Ze namen hun andere twee kinderen en hun ouders mee naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van hun broertje. Ulla vond het belangrijk om naar haar kinderen toe open te zijn over de dood van Bastiaan. “Ze moesten weten wat er was gebeurd. Voor kinderen is duidelijkheid noodzakelijk. Anders gaan ze zelf dingen invullen en kunnen ze er last van krijgen.”

Ik ben zijn moeder, hij heeft in me geleefd en ik zal hem nooit vergeten

Dansen en knuffelen

Bastiaan lag na zijn geboorte zes weken in het ziekenhuis op het Intensive Care en Medium Care. Daarna is hij drie weken thuis geweest en de laatste week heeft hij op het Intensive Care gelegen. Toen hij in het ziekenhuis lag ging Ulla daar elke dag heen om  hem in bed te doen. Op het Medium Care lag hij in een aparte box waar Ulla muziek kon draaien. “Ik zette een cd van Jan Smit op en danste met Bastiaan en knuffelde hem. Hij had zulke mooie ogen. Als hij me aankeek leek het net alsof hij mij begreep”, zegt Ulla. In de drie weken dat hij thuis was verpleegde ze hem. Ze moest hiervoor een speciale training volgen omdat hij aan de sondevoeding lag en veel medicijnen nodig had. “Ik nam hem ook gewoon mee naar buiten in de kinderwagen. Dan voelde ik me een trotse moeder.” Nog steeds is Ulla heel trots op haar zoon. “Hij was zo lief. En het bijzondere was: hij huilde bijna niet.”

Scrapboeken maken

Na Bastiaans begrafenis is Ulla scrapboeken gaan maken. Ze had elke dag foto’s gemaakt van hem en deze plakte ze erin. Daaronder schreef ze gedichten. Zo ging ze op een creatieve wijze om met zijn dood. “Mijn gevoel kan ik goed kwijt als ik schrijf of versieringen in elkaar knutsel.” In totaal heeft ze er vier gemaakt waar ze een jaar mee bezig was. “Ik heb ook zijn babykamer een jaar lang in stand gehouden,” vertelt ze. Haar kinderen hebben allebei twee fotoalbums van hun broertje. “Ze wilden zelfs dat we zijn verjaardag vierden op de dag dat Bastiaan één jaar zou worden. Nog steeds doen we dit elk jaar. We kopen dan een taart en zetten er zoveel kaarsjes op als dat hij oud zou zijn.  Zo blijft hij in ons leven”, zegt ze.

Drie andere kinderen

Nadat Bastiaan was overleden heeft Ulla een aantal jaar later nog een kind gekregen. Een meisje. Wanneer mensen Ulla vragen hoeveel kinderen ze heeft, zegt ze altijd dat ze er vier heeft. “Je ziet er drie, maar Bastiaan is hoort er ook nog bij. Hij is een onderdeel van ons gezinsleven, we hebben het nog vaak over hem.” Voor Ulla is het moeilijk dat ze nooit zal meemaken dat Bastiaan zijn zwemdiploma haalt, zijn eindexamen haalt en nog veel meer belangrijke momenten moet missen. “Mensen zeggen weleens tegen me als ik hen vertel over Bastiaan: “Je hebt toch nog drie andere kinderen?” Ja. Ik heb er inderdaad nog drie en ik heb hen ontzettend veel moeten troosten. Zij hebben ook hun broertje verloren. Daar moet je niet aan voorbij gaan.” Mensen vergeten soms dat het hele gezin rouwt wanneer er een baby overlijdt. Niet alleen de ouders. Ulla heeft na Bastiaans dood haar gezin moeten ondersteunen en troosten. De kinderen kwamen eerst, dan zijzelf. Dat was erg zwaar voor haar omdat ze ook met haar eigen verdriet zat.

Twee blokkentorens

Regelmatig bezoekt ze de begraafplaats waar Bastiaan ligt. Meestal brengt ze iets nieuws bij zijn graf tijdens de periode dat hij is geboren en gestorven. Per toeval kwam ze het ontwerp van het grafmonument tegen, tijdens een reis naar Duitsland. Het is net een kunstwerk. “Het zijn twee blokkentorens die een brug vormen. Daaronder zet ik een bloemetje of een kaarsje”, vertelt ze. Voor zijn eerste verjaardag heeft ze zijn speen in brons laten gieten en op zijn eerste sterfdag heeft ze een bronzen vliegtuigje laten plaatsen. Deze zijn bevestigd aan de blokkentorens.

Eigen praktijk

Ulla is leerkracht en orthopedagoog. In de jaren na Bastiaans dood merkte ze dat kinderen in de klas met haar wilden praten over het verlies van familieleden. Ze kwamen soms zelfs bij haar uithuilen. “Ik merkte dat ik, door mijn ervaring en opleiding, goed wist hoe ik met kinderen in rouw moest omgaan. Daarom besloot ik een eigen praktijk op te richten waarin ik kinderen begeleid die te maken hebben met rouw en verlies.” Inmiddels heeft ze haar praktijk geopend. Haar leven en dat van haar gezin is doorgegaan, ondanks het grote verlies. Ulla staat wel anders in het leven. “Ik ben minder onbevangen en me sneller bewust van risico’s. Het leven is kwetsbaar, zaken hoeven niet altijd goed af te lopen.”

Ergens daarboven

Het overlijden van Bastiaan zal altijd met Ulla’s leven verweven blijven. “Ik ben zijn moeder, hij heeft in me geleefd en ik zal hem nooit vergeten”, zegt ze. “Mijn zoon is denk ik ergens daarboven. Tussen de sterretjes. Ik hoop dat hij daar is met allemaal lieve mensen om hem heen en dat hij geen pijn meer heeft.”